Crónicas do Mago Negro
Dise en Imardin que o vento ten alma e que ao varrer as estreitas rúas da cidade laméntase polo que atopa ao seu paso. O día da Purga, asubiaba entre os mastros que se mecían no Porto, cruzaba en tromba as Portas de Poniente e aullaba entre os edificios. Entón, como atafegado polo que vira, transformábase nun leve xemido.
Ou iso parecíalle a Sonea. Mentres un novo refacho de vento frío azoutábaa, envolveuse nun abrazo e apertouse a raída capa ao corpo. Baixou a mirada e engurrou o ceño ao ver que o sucio lodo salpicáballe os zapatos ao andar. A tea que metera nas botas porque quedaban demasiado grandes xa estaba empapada, e os dedos dos pés doíanlle polo frío.
Percibiu un movemento brusco á súa dereita e fíxose ao carón: un home con guedellas grises avanzaba dando tumbos cara a ela desde unha bocarua e terminou por caer de xeonllos. Sonea detívose e tendeulle unha man, pero o ancián non parecía vela. Levantouse a duras penas e uniuse ás figuras encorvadas que camiñaban rúa abaixo.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.