Centenario de A metamorfose (I)

A metamorfose (Die Verwandlung, no seu título orixinal en alemán) é un relato de Franz Kafka, publicado en 1915 e que narra a historia de Gregor Samsa, un tratante de teas que vive coa súa familia á que el mantén co seu soldo, que un bo día amence convertido nunha criatura non identificada claramente en ningún momento, pero que tende a ser recoñecida como unha especie de cascuda xigante. Breve e intensa, é cualificada ás veces como "relato existencialista".

Franz Kafka 

A Metamorfose 

Unha mañá, tras un soño intranquilo, Gregorio Samsa espertou convertido nun monstruoso insecto. Estaba botado de costas sobre un duro caparazón e, ao alzar a cabeza, viu o seu ventre convexo e escuro, asucado por curvadas callosidades, sobre o que case non se aguantaba a colcha, que estaba a piques de escurrirse até o chan. Numerosas patas, penosamente delgadas en comparación co grosor normal das súas pernas, axitábanse sen concerto. 

-Que ocorreu? 

Non estaba a soñar. A súa habitación, unha habitación normal, aínda que moi pequena, tiña o aspecto habitual. Sobre a mesa espallara un mostrario de panos -Samsa era viaxante de comercio-, e da parede colgaba unha estampa recentemente recortada dunha revista ilustrada e posta nun marco dourado. A estampa mostraba a unha muller tocada cun gorro de peles, envolvida nunha estola tamén de peles, e que, moi ergueita, esgrimía un amplo manguiño, así mesmo de pel, que ocultaba todo o seu antebrazo. 

Gregorio mirou cara á xanela; estaba nubrado, e sobre o cinc do alféizar repiqueteaban as pingas de choiva, o que lle fixo sentir unha gran melancolía. 

«Ben -pensou-; e se seguise durmindo un intre e esquecéseme de todas estas tolemias?- Pero non era posible, pois Gregorio tiña o costume de durmir sobre o lado dereito, e o seu actual estado non lle permitía adoptar tal postura. Por máis que se esforzase volvía quedar de costas. Tentou en balde esta operación numerosas veces; pechou os ollos para non ter que ver aquela confusa axitación de patas, que non cesou ata que notou no costado unha dor leve e punzante, unha dor xamais sentida até entón. 

-Que cansa é a profesión que elixín! -díxo-. Sempre de viaxe. As preocupacións son moito maiores cando se traballa fóra, por non falar das molestias propias das viaxes: estar pendente das ligazóns dos trens; a comida mala, irregular; relacións que cambian constantemente, que nunca chegan a ser verdadeiramente cordiais, e nas que non teñen cabida os sentimentos. Ao diaño con todo! 

Sentiu no ventre unha lixeira picazón. Lentamente, estirouse sobre as costas en dirección á cabeceira da cama, para poder alzar mellor a cabeza. Viu que o sitio que lle picaba estaba cuberto de estraños puntiños brancos. Tentou rascarse cunha pata; pero tivo que retirala inmediatamente, pois o rozamento producíalle calafríos. 

-Estou parvo de tanto madrugar -dixo-. Non durmo o suficiente. Hai viaxantes que viven moito mellor. Cando a media mañá regreso á fonda para anotar os pedidos, atópomos almorzando comodamente sentados. Se eu, co xefe que teño, fixese o mesmo, despediríanme no acto. O cal, probablemente sería o mellor que me podería pasar. Se non fose polos meus pais, xa hai tempo que marchara. Houbese ir ver ao director e diríalle todo o que penso. Caería da mesa, esa sobre a que senta para, desde aquela altura, falar aos empregados, que, como é xordo, han de achegárselle moito. Pero aínda non perdín a esperanza. En canto reuna a cantidade necesaria para pagarlle a débeda dos meus pais -uns cinco ou seis anos aínda-, vaime a ouvir. Bo; pero, por agora, o que teño que facer é levantarme, que o tren sae ás cinco. 

Volveu os ollos cara ao espertador, que tictaqueaba encima do baúl. 

-Meu Deus! -exclamou para si. 

...