28 de marzo de 2015

Centenario de A metamorfose (V)

-Algo ocorreu aí dentro -dixo o xerente na habitación da esquerda.
Gregorio tentou imaxinar que ao xerente puidese sucederlle algún día o mesmo que hoxe a el, cousa certamente posible. Pero o xerente, como replicando con enerxía a esta suposición, deu uns cuantos pasos polo cuarto veciño, facendo cruxir os seus zapatos de charol. Desde a habitación contigua da
dereita, a irmá rumoreou:
-Gregorio, está aquí o xerente do almacén.
-Xa o sei -contestou Gregorio debilmente, sen atreverse a levantar a voz até o punto de facerse ouvir pola súa irmá.
-Gregorio -dixo por fin o pai desde a habitación contigua da esquerda-, veu o señor xerente e pregunta por que non tomaches o primeiro tren. Non sabemos que contestar. Ademais, desexa falar persoalmente contigo. Con que fai o favor de abrir a porta. O señor terá a bondade de desculpar a
desorde do cuarto.
-Bos días, señor Samsa! -terciou entón amablemente o xerente.
-Non se atopa ben -dixo a nai a este último mentres o pai continuaba falando xunto á porta-. Está enfermo, crea. Como se non, ía perder o tren? Gregorio non pensa máis que no almacén. Se case me molesta que non salga ningunha noite! Agora, por exemplo, estivo aquí oito días; pois ben, nin unha soa noite saíu de casa! senta connosco ao redor da mesa le o xornal en silencio ou estuda itinerarios. A súa única distracción é a carpintaría. En dous ou tres tardes tallou un marquiño. Cando o vexa, vaise a asombrar; é precioso. Está colocado no seu cuarto; agora verao en canto abra Gregorio. Por outra banda, alégrome de que viñese vostede, pois nós non puidésemos convencer a Gregorio de que
abra a porta. É tan testán! Seguramente non se atopa ben, aínda que antes dixo o contrario.
-Vou deseguido -dixo debilmente Gregorio, sen moverse para non perder palabra da conversa.
-Seguro que é como di vostede señora. -repuxo o xefe-. Espero que non sexa nada serio. Aínda que, por outra banda, hei de dicir que nós, os comerciantes, temos que saber afrontar a miúdo lixeiras indisposicións, antepondo a todo os negocios.
-E ben -preguntou o pai, impacientándose e volvendo chamar á porta- pode entrar xa o señor?
-Non -respondeu Gregorio.
Na habitación da esquerda fíxose un apenado silencio, e na da dereita comezou a saloucar a irmá.
Por que non ía reunirse cos demais? Claro, acababa de levantarse e nin sequera empezaría a vestirse. Pero por que choraba? Seica porque o irmán non se levantaba, porque non abría a porta, porque corría risco de perder o seu emprego, co cal o dono volvería atormentar aos pais coas vellas débedas. Pero, polo momento, estas preocupacións non viñan a conto. Gregorio estaba alí, e non pensaba nin
remotamente en abandonar aos seus. Xacía sobre a alfombra, e ninguén que soubese en que estado atopábase pensaría que podía facer pasar ao seu xefe. Pero esta leve descortesía, que máis adiante explicaría satisfactoriamente, non era motivo suficiente para despedirlle. E Gregorio pensou que, de momento, no canto de molestarlle con queixas e sermóns era mellor deixarlle en paz. Pero a incerteza en que se achaban con respecto a el era precisamente o que inquietaba aos outros, desculpando a súa actitude.
-Señor Samsa -dixo por fin, o xerente con voz engolada-, que significa isto? Atrincheirouse vostede no seu cuarto e non contesta máis que con monosílabos. Inqueda vostede inutilmente aos seus pais e, devandito sexa de paso, falta á súa obrigación co almacén dunha maneira inconcibible. Fálolle en nome dos seus pais e da empresa, e rógolle encarecidamente que se explique deseguido e con claridade. Estou asombrado; eu tíñalle a vostede por un home formal e xuicioso, e non entendo estas extravagancias. A verdade é que o señor director insinuoume esta mañá unha posible explicación da súa ausencia: o cobro que se lle encomendou que fixese efectivo onte á noite. Eu dixen que respondía persoalmente que non había nin que pensar en tal posibilidade; pero por agora, ante esta incompresible actitude, non sinto xa desexos de seguir intercedendo por vostede. A súa posición non é, desde logo, moi sólida. A miña intención era dicirlle todo isto a soas; pero como a vostede ao parecer non lle importa facerme perder o tempo, non vexo por que non haberían de ouvilo os seus
señores pais. Ultimamente o seu traballo deixou bastante que desexar. É verdade que non está na época máis propicia para os negocios; nós mesmos recoñecémolo. Pero, señor Samsa, non hai época, non pode habela, en que os negocios se paralicen.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.