Centenario de A metamorfose (III)

Primeiro tentou sacar a parte inferior do corpo. Pero dita parte inferior -que non vira aínda e que, por tanto, non podía imaxinar con exactitude- resultou sumamente difícil de mover. Iniciou a operación moi lentamente. Fixo provisión de enerxías e arrastrouse cara adiante. Pero calculou mal a dirección, deuse un forte golpe contra os pés da cama, e a dor subseguinte reveloulle que a parte inferior do seu corpo era quizá, no seu novo estado, a máis sensible. Tentou, pois, sacar a parte superior, e volveu
coidadosamente a cabeza cara ao bordo do leito. Fixo isto sen problemas e, a pesar da súa anchura e o seu peso, o corpo seguiu por fin, lentamente, o movemento iniciado pola cabeza. Pero entón tivo medo de continuar avanzando daquela forma, porque, se se deixaba caer así, sen dúbida faríase dano na cabeza; e agora menos que nunca quería Gregorio perder o sentido. Prefería quedar na cama.

Pero cando, despois de realizar á inversa os mesmos movementos, no medio de grandes esforzos e xadeos, achouse de novo na mesma posición e volveu ver as súas patas movéndose frenéticamente, comprendeu que non podía facer outra cousa, e volveu pensar que non debía seguir na cama e que o máis sensato era arriscalo todo, aínda que só tivese unha mínima posibilidade. Pero deseguido lembrou que meditar serenamente era mellor que tomar decisións drásticas. Os seus ollos craváronse na xanela; pero, por desgraza, a néboa que aquela mañá ocultaba por completo o lado oposto da rúa,
poucos ánimos lle infundió.

«As sete xa -pensou ao ouvir o espertador-. As sete xa, e aínda segue a néboa!»

Durante uns momentos permaneceu botado, inmóbil e respirando lentamente, coma se esperase que o silencio lle devolvese ao seu estado normal.

Pero, ao pouco intre, pensou: «Antes de que dean as sete e cuarto é indispensable que me levante. Ademais, seguramente virá alguén do almacén a preguntar por min, pois abren antes das sete.» Dispúxose a saír da cama, balanceándose sobre o seu bordo. Deixándose caer desta forma, a cabeza, que pensaba manter firmemente ergueita, probablemente non sufriría dano ningún. As costas parecían resistentes, e non lle pasaría nada ao dar con ela na alfombra. Unicamente facíalle vacilar o temor ao
estrépito que isto habería de producir, e que sen dúbida asustaría á súa familia. Pero non
quedaba máis remedio que correr o risco.
...