AS RUÍNAS CIRCULARES
Jorge Luís Borges
Ninguén o viu desembarcar na anónima noite, ninguén viu a canoa de bambú
sumíndose no lodo sacro, pero aos poucos días ninguén ignoraba que o
home taciturno viña do Sur e que a súa patria era unha das infinitas aldeas
que están augas arriba, no flanco violento da montaña, onde o idioma
zend non está contaminado de grego e onde é infrecuente a lepra. O certo é
que o home gris bicou o lodo, subiu pola ribeira sen apartar (probablemente,
sen sentir) as cortadeiras que lle laceraban as carnes e arrastrouse, mareado
e ensanguentado, até o recinto circular que coroa un tigre ou cabalo de pedra,
que tivo algunha vez a cor do lume e agora o da cinza.
Ese redondel
é un templo que devoraron os incendios antigos, que a selva
palúdica profanou e cuxo deus non recibe honra dos homes. O forasteiro
tendeuse baixo o pedestal. Espertouno o sol alto. Comprobou sen asombro que
as feridas cicatrizaran; pechou os ollos pálidos e durmiu, non por fraqueza
da carne senón por determinación da vontade. Sabía que ese templo era o
lugar que requiría o seu invencible propósito; sabía que as árbores incesantes non
lograran estrangular, río abaixo, as ruínas doutro templo propicio,
tamén de deuses incendiados e mortos; sabía que a súa inmediata obrigación era
o soño.
Cara á medianoite espertouno o berro inconsolable dun paxaro.
Rastros de pés descalzos, uns figos e un cántaro advertíronlle que os
homes da rexión espiaran con respecto o seu soño e solicitaban o seu amparo
ou temían a súa maxia. Sentiu o frío do medo e buscou na muralla dilapidada un
nicho sepulcral e tapouse con follas descoñecidas.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.