Elvio E. Gandolfo
Eu case esquecera de Fiambretta. Pobre tipo, cun apelido así. Pero Rodríguez estaba a falar das viaxes que fai polo interior, cando no medio dos datos sobre restaurantes da ruta, sobre aventuras totalmente inverosímiis con mulleres "casadas" (como adoitaba agregar, cun deixo reverencial inútil a esta altura do partido), dos pobos e pequenas cidades que percorría, ao longo da ruta 9, mencionou a Fiambretta. Corteino en seco:
- Fiambretta, dixeches?
- Si, el. Lembras? Agora vive nos arredores de Cañada de Gómez.
Como non me ía a acordar. Sempre considerei que cargar co apelido impedira que el, Fiambretta, chegase á fama, á consagración que tanto merecía. Fixeramos Bioloxía xuntos, e aínda despois de que eu abandonara para dedicarme ao curro dos rulemanes, seguiámonos vendo. Un dos nosos entretementos favoritos era ir ver unha película a un cinema de Corrientes (detestabamos Lavalle) e despois quedarnos charlando até a madrugada nun boliche de Callao, cheo de mesas de billar, ata que saían os diarios.
Do que máis falabamos era do cosmos, da vida aquí e noutros mundos, dos misterios da célula. Ou sexa que o que falaba era Fiambretta, non eu. Para darlles unha idea do talento do home: unha noite (e recordo coma se fose hoxe que era en 1952), Fiambretta, no medio dun delirio sobre o efecto das encimas, dime, como ao pasar:
-... porque no código está todo, entendes?, todo, nunha dobre hélice. Fixate - e debuxouma nunha servilleta.
Anos despois dous parvos (ou tres, nunca lembro ben) ían sacarse o Nobel co que el descubrira de novo, desinteresado, co pucho colgando da boca como cortada a coitelo, e as mans caídas entre as pernas, no pequeno laboratorio que instalara no sobrado da casa da tía, en Caballito.
Iso para que teñan unha idea do que valía Fiambretta. Un crack, realmente un crack.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.