Os primeiros rapaces que viron o promontorio escuro e sixiloso que se achegaba polo mar, fixéronse a ilusión de que era un barco inimigo. Despois viron que non levaba bandeiras nin arboladura, e pensaron que sería unha balea.
Pero cando quedou varado na praia quitáronlle as matogueiras de sargazos, os filamentos de medusas e os restos de cardumes e naufraxios que levaba encima, e só entón descubriron que era un afogado.
Xogaran con el toda a tarde, enterrándoo e desenterrándolo na area, cando alguén os viu por casualidade e deu a voz de alarma no pobo. Os homes que o cargaron até a casa máis próxima notaron que pesaba máis que todos os mortos coñecidos, case tanto como un cabalo, e dixéronse que talvez estivera demasiado tempo á deriva e a auga metéraselle dentro dos ósos.
Cando o tenderon no chan viron que fora moito máis grande que todos os homes, pois apenas cabían na casa, pero pensaron que talvez a facultade de seguir crecendo despois da morte estaba na natureza de certos afogados. Tiña o cheiro do mar, e só a forma permitía supor que era o cadáver dun ser humano, porque a súa pel estaba revestida dunha coraza de rémora e de lodo.
Non tiveron que limparlle a cara para saber que era un morto alleo. O pobo tiña apenas unhas vinte casas de táboas, con patios de pedras sen flores, espalladas no extremo dun cabo desértico. A terra era tan escasa, que as nais andaban sempre co temor de que o vento levase aos nenos, e aos poucos mortos que lles ían causando os anos tiñan que tiralos nos cantiis. Pero o mar era manso e pródigo, e todos os homes cabían en sete botes.
Así que cando atoparon o afogado bastoulles con mirarse os uns aos outros para darse conta de que estaban completos.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.