CANTIGA DUNHA CULPA de Manuel Cuña

O sonó, miña amor,
o sonó aceso
ecoou nos cristais da fiestra.
Alí os cans ouveaban
o silenzo anguriante dos despoxos.

Tras a tebra roída
por unha luz que tiña en servidume
profundidá de azas,
sonou o crarín roxo do castigo.