OS DÍAS DO CAN

Inicio de OS DÍAS DO CAN
Kit Reed

A especialidade da autora estadounidense Kit Reed consiste en pór en evidencia as contradicións da nosa sociedade expondo situacións límite e aparentemente absurdas, pero que resultan altamente desazonadoras pola súa indubidable conexión coa realidade actual.

Aquela tarde, cando Norton Enfield volvía a casa polo parque, estaba contento e pesaroso por non ter consigo a «Dirk». Mentres o tivese escondido na súa casa, «Dirk» estaba a salvo, igual que todo o do apartamento. Ademais, Enfield nunca sentía cómodo con «Dirk». Movíase con graza aterciopelada, sen que apenas bastase a man de Enfield para suxeitar a súa correa. O mozo tiña que recoñecer que sentíase mellor enfrontado a fotógrafos, desviados e outros diversos perigos, que baixo a vixiante mirada amarelada do can. 
Sempre sentía inquedanza ante a aura de poder comprimido do doberman, os seus cabeiros rutilantes, e os músculos tensos e aceirados baixo a relucente pelame. «Dirk» cando el e Myrna falaban, contempláballes paseando a mirada dun ao outro, e Enfield, máis dunha vez, levara á súa esposa á cociña, a fin de poder conversar con ela a soas. Non podía escorrentar a sensación de que o can comprendía e desaprobaba canto el dicía. Con todo, con «Dirk» ao seu lado, Enfield non perdería a súa carteira, ningún canalla atreveuse a atacarlle e, certamente, ninguén lle habería vapuleado; ao contrario, Enfield experimentaría o pracer de ver como «Dirk» desgarraba as gorxas dos seus agresores antes de que puidesen gritar pedindo auxilio.
Deixara a «Dirk» na casa porque Myrna insistiu niso: as brigadas de contaminación empezaban a ampliar as súas procuras e as súas misións de destrución, e emboscados detrás de cada arbusto había vixiantes civís con redes e automáticas ben cargadas. Ao saír do apartamento, pasoulle pola mente que, se perdía a «Dirk», el e Myrna estarían xa completamente sós, pero Myrna dixera simplemente:
-Non te levarás a «Dirk», non; polo menos, tal como están as cousas.
E o can ensinou os dentes, empezando a gruñir.
«Dirk» era o can de Myrna, realmente; levárao a casa despois de que a atracaron no ascensor por cuarta vez nunha semana. Enfield volveu do traballo, e atopouna na sala cun cachorro de patas delgadas que non correteou nin saltou como adoitan facer os cachorros, senón que levantou a cabeza como un cabalo de carreiras e miroulle cun ollo bordeado de branco.
-Que é isto?
-A miña protección.
Myrna estaba aniñada no chan, xunto ao can, mirándolle a través dunha mata de pelo escuro, moi brillante.
-Verdade que é adorable?.
A cabeza do can tiña forma de diamante, como a dunha serpe, e dirixiu a Enfield unha mirada madura, de cálculo.
-Como se chama? -inquiriu Enfield.
Myrna, que sempre chamara Norty a Enfield, e burlábase del por non ter un nome cortante como unha daga, repuxo:
-«Dirk». É moi cariñoso, e é tan fermoso como un raparigo. «Dirk Storm».
-Ben, supoño que vas pospolo ao bebé.
-Por algún tempo.
Graciosamente, a moza ladeou a cabeza, que era tan sedosa como a do cachorro.
...