Estaba e non estaba.
Ocorrera antes e estaba a ocorrer novamente.
Dalgunha maneira así era como debía ser.
Dispúxose a esperar.
-Alguén quere irse -dixo Brannon.
A mirada de Cramer percorreu o comedor de paredes brancas, a mesa de madeira,
baleira, os bancos longos coidadosamente abulonados ao piso, o
remolino de homes con vestimenta verde e branca. A alarma soara había uns instantes. Agora estaba calada.
Os homes movéronse coma se os pisos estivesen a lume vivo.
Era coma se todo o comedor pegase un brinco
Empuxáronse os uns
aos outros, saltando por encima de bancos e mesas para chegar ás
xanelas.
Cramer abriuse camiño até unha das xanelas. Os barrotes verticais
cortaban o seu campo visual. Sentía amontoarse a masa de xente ás
súas costas.
Conservou o seu lugar, aferrándose para non tocar os barrotes, que se electrificaron.
Escudriñou o panorama a través da xanela. Víase un
treito de céspede otoñal baixo un ceo encapotado e ameazador, algunhas
árbores descortezados e sen follas. e ao lonxe, case tocando o
horizonte, o muro.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.