2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIX)

Conseil, Ned e eu apostámonos no observatorio do salón. O capitán Nemo foi á cabina do temoneiro para manobrar o seu aparello como un artefacto de destrución. Pouco despois sentín como se multiplicaban as revolucións da hélice e aumentaba a nosa velocidade. Xa comezara o combate entre os cachalotes e as baleas cando chegou o Nautilus. A manobra deste orientouse a cortar a manda de macrocéfalos. Ao principio, estes non pareceron mostrarse medorentos á vista do novo monstro que se mesturaba na batalla, pero pronto houberon de empregarse en esquivar os seus golpes. Que loita!
O mesmo Ned Land acabou batendo palmas, entusiasmado. O Nautilus tornouse nun arpón formidable, blandido pola man do seu capitán. Lanzábase contra as masas carnosas e atravesábaas dun lado a outro, deixando tras o seu paso dous movedizas metades de cachalote. Non sentía as tremendas rabexadas que azoutaban aos seus flancos nin os formidables choques. Exterminado un cachalote, corría cara a outro, viraba rapidamente para non fallar a presa, dirixíase cara a adiante ou cara atrás, dócil ao temón, mergullándose cando o cetáceo afundíase nas capas profimdas ou ascendendo con el cando volvía á superficie, golpeándolle de cheo ou oblicuamente, cortándolle ou desgarrándole co seu terrible espolón, e en todas as direccións e a todas as velocidades. Que carnicería!
Que ruído na superficie das augas producían os agudos asubíos e os ronquidos dos espantosos animais! No medio daquelas augas ordinariamente tan bonancibles as súas rabexadas producían unha verdadeira marusía. Unha hora durou aquela homérica matanza á que non podían subtraerse os macrocéfalos. En varias ocasións, dez ou doce reunidos trataron de esmagar ao Nautilus baixo as súas masas. A través do cristal viamos os seus grandes linguateiros pavimentados de dentes, os seus ollos formidables. Ned Land, que xa non era dono de si, ameazáballes e inxuriaba. Sentiamos que tentaban fixarse ao noso aparello como cans que fan presa nun raión entre a espesura do bosque. Pero o Nautilus, forzando a súa hélice, arrastráballes consigo ou lles levaba á superficie, sen sentir no máis mínimo o seu enorme peso nin as súas poderosas convulsións. Ao fin foi clareándose a masa de cachalotes e as augas recobraron a súa tranquilidade. Sentín que ascendiamos á superficie. Unha vez nela, abriuse a escotilla, e precipitámonos á plataforma. O mar estaba cuberto de cadáveres mutilados. Unha formidable explosión non dividiría, desgarrado, descortizado con maior violencia aquelas masas carnosas. Flotabamos no medio de corpos xigantescos, azulados polo lombo e blancuzcos polo ventre, e sementados todos de enormes protuberancias como chepas. Algúns cachalotes, espantados, fuxían polo horizonte. A auga estaba tinguida de vermello nun espazo de varias millas, e o Nautilus flotaba no medio dun mar de sangue. O capitán Nemo uniuse a nós, e dirixíndose a Ned Land, dixo:
-Que lle pareceu?
O canadense, en quen se acougou o entusiasmo, respondeu:
-Pois ben, señor, foi un espectáculo terrible, en efecto. Pero eu non son un carniceiro, son un pescador, e isto non é máis que unha carnicería.
-É unha matanza de animais daniños -respondeu o capitán- e o Nautilus non é un coitelo de carniceiro.
 -Eu prefiro o meu arpón -replicou o canadense.
-A cada cal as súas armas -dixo o capitán, mirando fixamente a Ned Land.
Temín por un momento que este se deixase levar a un acto violento de deplorables consecuencias. Pero a súa atención e a súa ira desviáronse á vista dunha balea á que se achegaba o Nautilus nese momento. O animal non puidera escapar aos dentes dos cachalotes. Recoñecín a balea austral, de cabeza deprimida, que é enteiramente negra. Distínguese anatomicamente da balea branca e do Nord-Caper pola soldadura das sete vértebras cervicais e porque ten dúas costelas máis que aquelas. O desgraciado cetáceo, tombado sobre o seu flanco, co ventre furado polas mordeduras, estaba morto. Do extremo da súa aleta mutilada pendía aínda un pequeno baleato ao que tampouco puidera salvar. A súa boca aberta deixaba correr a auga, que murmuraba como a resaca a través das súas barbas. O capitán Nemo conduciu ao Nautilus xunto ao cadáver do animal. Dous dos seus homes saltaron ao flanco da balea. Non sen asombro vin como os dous homes retiraban das mamilas todo o leite que contiñan, unhas dúas ou tres toneladas nada menos. O capitán ofreceume unha cunca dese leite aínda quente. Non puiden evitar facer un xesto de repugnancia ante ese brebaxe. El aseguroume que ese leite era excelente e que non se distinguía en nada do leite de vaca. Probeina e houben de compartir a súa opinión. Era para nós unha útil reserva, pois ese leite, en forma de manteiga salgada ou de queixo, introduciría unha agradable variación na nosa dieta alimenticia. Desde aquel día, observei con inquietude que a actitude de Ned Land cara ao capitán Nemo ía tornándose cada vez máis perigosa, e decidín vixiar de preto os actos e os xestos do canadense.