CHARLES BUKOWSKI - O PRINCIPIANTE

CHARLES BUKOWSKI - O PRINCIPIANTE

Ben, deixei o leito de morte e saín do hospital do condado e conseguín un traballo como encargado de almacén. Tiña os sábados e os domingos libres e un sábado falei con Madge:
-Mira, meniña, non teño présa por volver a ese hospital. Tería que buscar algo que me apartase da bebida. Hoxe, por exemplo, que se pode facer senón emborracharse? O cinema non me gusta. Os zoos son estúpidos. Non podemos pasarnos todo o día fodendo. É un problema.
-Has ir algunha vez a un hipódromo?
-Que é iso?
-Onde corren os cabalos. E ti apostas.
-Hai algún hipódromo aberto hoxe?
-Hollywood Park.
-Imos.
Madge ensinoume o camiño. Faltaba unha hora para a primeira carreira e o aparcadoiro estaba case cheo. Tivemos que aparcar a case un quilómetro da entrada.
-Parece que hai moita xente -dixen.
-Si, haina.
-E que faremos aí dentro?
-Apostar a un cabalo.
-A cal?
-Ao que queiras.
-E pódese gañar diñeiro?
-Ás veces.
Pagamos a entrada e alí estaban os vendedores de periódicos dicíndonos:
-Lea aquí cales son os seus gañadores! Gústalle o diñeiro? Nós axudarémoslle a que o gañe!
Había unha cabina con catro tipos. Tres delas vendíanche as súas seleccións por cincuenta centavos, a outra por un dólar. Madge díxome que comprase dous programas e un folleto informativo. O folleto, díxome, trae o historial dos cabalos. Logo explicoume como tiña que facer para apostar.
-Serven aquí cervexa? -preguntei.
-Si claro. Hai un bar.
Cando entramos, resultou que os asentos estaban ocupados. Atopamos un banco atrás, onde había como unha zona tipo parque, collemos dúas cervexas e abrimos o folleto. Era só unha chea de números.
-Eu só aposto aos nomes dos cabalos -dixo ela.
-Báixache a saia. Están todos véndoche o cu.
-Oh! Perdoa.
-Toma seis dólares. Será o que apostes hoxe.
-Oh, Harry, es todo corazón -dixo ela.
En fin, estudamos todo detidamente, quero dicir estudei, e tomamos outra cervexa e logo fomos por baixo da tribuna a primeira fila de pista. Os cabalos saían para a primeira carreira. Con aqueles homiños encima vestidos con aquelas camisas de seda tan brillantes. Algúns espectadores berraban cousas aos xinetes, pero os xinetes ignorábanos. Ignoraban aos afeccionados e parecían mesmo un pouco aburridos.
-Ese é Willie Shoemaker -dixo Madge, sinalándome a un.
Willie Shoemaker parecía a piques de bostezar. Eu tamén estaba aburrido. Había demasiada xente e había algo na xente que resultaba depresivo.
-Agora imos apostar -dixo ela.
Díxenlle onde nos veriamos despois e púxenme nunha das colas de dous dólares gañador. Todas as colas eran moi longas. Eu tiña a sensación de que a xente non quería apostar. Parecían inertes. Collín o meu boleto xusto cando o anunciador dicía: «Están na porta!». Atopei a Madge. Era unha carreira de quilómetro e medio e nós estabamos na liña de meta.
-Elixín a Cabeiro Verde -díxenlle.
-Eu tamén -dixo ela.
Tiña a sensación de que gañariamos. Cun nome como aquel e a última carreira que fixera, parecía seguro. E con sete a un. Saíron pola porta e o anunciador empezou a chamalos. Cando chamou a Cabeiro Verde, moi tarde, Madge gritou:
-CABEIRO VERDE!
Eu non podía ver nada. Había xente por todas partes. Dixeron máis nomes e logo Madge empezou a saltar e a gritar: CABEIRO VERDE! CABEIRO VERDE! Todos gritaban e saltaban. Eu non dicía nada. Logo, chegaron os cabalos.
-Quen gañou? -preguntei.
-Non sei -dixo Madge-. É emocionante, eh?
-Si.
Logo, puxeron os números. O favorito 7/5 gañara, un 9/2 quedaba segundo e un 3 terceiro. Rompemos os boletos e volvemos ao noso banco. Miramos o folleto para a seguinte carreira.
-Apartémonos da liña de meta para poder ver algo a próxima vez.
-De acordo -dixo Madge.
Tomamos un par de cervexas.
-Todo isto é estúpido -dixen-. Eses tolos saltando e gritando, cada un a un cabalo distinto. Que pasou con Cabeiro Verde?
-Non sei. Tiña un nome tan bonito.
-Pero os cabalos non saben como se chaman... O nome non lles fai correr.
-Estás enfadado porque perdiches a carreira. Hai moitas máis carreiras.
Tiña razón. Habíaas. Seguimos perdendo. A medida que pasaban as carreiras, a xente empezaba a parecer moi desgraciada, desesperada mesmo. Parecían atafegados, hoscos. Tropezaban contigo, empuxábanche, pisábanche e nin sequera dicían «perdón». Ou o sinto». Eu apostaba automaticamente, só porque ela estaba alí. O seis dólares de Madge acabáronse ao cabe de tres carreiras e non lle din máis. Decatarame que era moi difícil gañar. Escolleses o cabalo que escolleses, gañaba outro. Eu xa non pensaba nas probabilidades. Na carreira principal apostei por un cabalo que se chamaba Claremount III. Gañara a súa última carreira facilmente e tiña un bo tenteo. Esta vez levei a Madge preto da curva final. Non tiña grandes esperanzas de gañar. Mirei o taboleiro e Claremount III estaba 25 a un. Terminei a cervexa e tirei o vaso de papel. Dobraron a curva e o anunciador dixo:
-Aí vén Claremount III!
E eu dixen:
-Oh, non!
-Apostaches por el? -dixo Madge.
-Si -dixen eu.
Claremount pasou ao tres cabalos que ían diante del, e distanciouse no que parecían un seis longos. Completamente só.
-Meu Desus! -dixen-, conseguino.
-Oh, Harry! Harry!
-Imos tomar un grolo -dixen.
Atopamos un bar e pedín. Pero esta vez non pedín cervexa. Pedín whisky.
-Apostamos por Claremount III -dixo Madge ao do bar.
-Si? -dixo el.
-Si -dixen eu, tentando parecer veterano. Aínda que non sabía como eran os veteranos do hipódromo. Volvinme e mirei o marcador. CLAREMOUNT pagábase a 52,40.
-Creo que se pode gañar a este xogo -díxenlle a Madge -. Sabes, se ganas unha vez non é necesario que gañes todas as carreiras. Unha boa aposta, ou dúas, poden deixarche cuberto.
-Así é, así é -dixo Madge.
Dinlle dous dólares e logo abrimos o folleto. Sentíame confiado. Percorrín os cabalos. Mirei o taboleiro.
-Aquí está -dixen-. LUCKY MAX. Está nove a un agora. O que non aposte por Lucky Max é que está tolo. É sen dúbida o mellor e está nove a un. Esta xente é parva.
Fomos recoller os meus 52,40. Logo fun a apostar por Lucky Max. Só por divertirme, fixen dous boletos de dous dólares con el gañador. Foi unha carreira de quilómetro e medio, cun final de carga de cabalaría. Debía haber cinco cabalos no arame. Esperamos a foto. Lucky Max era o número seis. Indicaron cal era o primeiro: 6. Oh Deus todopoderoso. LUCKY MAX. Madge púxose tola e empezou a abrazarme e bicarme e dar saltos. Tamén ela apostara por el. Alcanzara un dez a un. Pagábase 22,80 dólares. Ensineille a Madge o boleto gañador extra. Lanzou un berro. Volvemos ao bar. Aínda servían. Conseguimos beber dous grolos antes de que pechasen.
-Deixemos que se despexen as colas -dixen-. Xa cobraremos logo.
-Gústanche os cabalos, Harry?
-Pódese -dixen-, pódese gañar, non hai dúbida.
E alí estabamos, bebidas frescas na man, vendo baixar á multitude polo túnel camiño do aparcadoiro.
-Por amor de Deus -díxenlle a Madge-, súbeche as medias. Pareces unha lavandeira.
-Uy! Perdoa papaíño!
Mentres se inclinaba, mireina e pensei, pronto poderei permitirme algo un pouquiño mellor que isto. Ha ha.