2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIV)

Era xa a unha da madrugada. Chegaramos ás primeiras ramplas da montaña. Pero para abordalas había que aventurarse polos difíciles carreiros dunha vasta espesura. Si, unha espesura de árbores mortas, sen follas, sen savia, árbores mineralizados pola acción da auga e de entre os que sobresaían aquí e alá algúns piñeiros xigantescos. Era como unha hulleira aínda en pé, manténdose polas súas raíces sobre o chan afundido, e con polas que se debuxaban netamente sobre o teito das augas, á maneira desas figuras recortadas en cartolina negra. Imaxínese un bosque do Harz, agarrado aos flancos dunha montaña, pero un bosque mergullado. Os carreiros estaban cheos de algas e de fucos, entre os que pululaba un mundo de crustáceos.
Eu ía escalando as rocas, saltando por encima dos troncos abatidos, rompendo as lianas mariñas que se balanceaban dunha árbore a outra, e espantando aos peixes que voaban de rama en rama. Excitado, non sentía a fatiga, e seguía ao meu guía incansable. Que espectáculo tan indescritible! Como dicir o aspecto desas árbores e desas rocas nese medio líquido, o dos seus fondos tenebrosos e o das súas cimas coloreadas de tons avermellados baixo a claridade que difundía a potencia reverberante das augas!
Escalabamos rocas que viñan deseguido abaixo co xordo fragor dun alude. A dereita e esquerda abríanse tenebrosas galerías polas que se perdía a mirada. De cando en vez abríanse vastos calveiros que parecían practicados pola man do home, e eu preguntábame ás veces se non ía aparecerse de súpeto algún habitante desas rexións submarinas. O capitán Nemo continuaba ascendendo e eu seguíalle audazmente, non querendo quedarme atrasado. O meu bastón prestábame un útil concurso, pois un só paso en falso fose tremendamente perigoso naqueles estreitos pasos tallados nos flancos dos abismos. Marchaba eu con pé firme, sen sentir a embriaguez da vertixe. Unhas veces saltaba unha greta profunda que me facía retroceder no medio dos glaciares da terra, e outras me aventuraba sobre o tronco vacilante das árbores tendidas como pontes sobre os abismos, sen mirar baixo os meus pés, por non ter ollos máis que para admirar os lugares salvaxes da rexión.
Algunhas rocas monumentais, inclinadas sobre as súas bases irregularmente recortadas, parecían desafiar as leis do equilibrio. Entre os seus xeonllos de pedra, crecían árbores como chafarices sometidos a unha formidable presión, que sostiñan aos que lles soportaban á súa vez. Torres naturais, amplos cortes tallados a pico, como cortinas, inclinábanse baixo un ángulo que as leis da gravitación non autorizarían na superficie das rexións terrestres. Eu mesmo non sentía esa diferenza debida á poderosa densidade da auga, cando, a pesar das miñas pesadas roupaxes, a miña esfera de cobre e as miñas solas metálicas, elevábame sobre pendentes dunha elevación impracticable, que ía franqueando, por así dicilo, coa lixeireza dunha gamuza.
Ben sei que non poderei ser verosímil con este relato de excursión baixo a auga. Eu son o historiador das cousas de aparencia imposible, que con todo son reais, incontestables. Non soñei. Vin e sentín. Ás dúas horas da nosa partida do Nautilus atravesaramos a liña de árbores, e xa, a cen pés por encima das nosas cabezas, erguíase o pico da montaña cuxa proxección trazaba a súa sombra sobre a brillante irradiación da vertente oposta. Algúns arbustos petrificados corrían aquí e alá en ondulantes zigzags. Os peixes levantábanse en masa baixo os nosos pasos como paxaros sorprendidos nas altas herbas. A masa rochosa estaba torturada por impenetrables anfractuosidades, profundas grutas, insondables buracos con fondos nos que ouvía eu removerse cousas formidables. O sangue asaltábame a torrentes o corazón cando vía unha antena enorme pecharme a ruta ou cando algunha pinza espantosa pechábase ruidosamente na sombra das cavidades. Milleiros de puntos luminosos cribaban as tebras. Eran os ollos de crustáceos xigantescos, acazapados nas súas goridas, de enormes bogavantes ergueitos como alabarderos facendo resoar as súas patas cun estrépito de chatarra, titánicos cangrexos apuntados como canóns sobre os seus cureñas, e polbos espantosos entrelazando os seus tentáculos como unha matogueira viva de serpes.