Na súa peregrinación, o mestre e algúns dos seus discípulos baixaron da montaña ao chairo e encamiñáronse cara ás murallas da gran cidade. Ante a porta congregouse un gran xentío. Cando se acharon máis preto viron un cadalso levantado e os verdugos ocupados en levar a rastro cara ao tallo a un individuo xa moi debilitado polo calabozo e os tormentos. A plebe apiñábase ao redor do espectáculo. Facían mofa do reo e cuspíanlle, movían bula e esperaban con impaciencia a decapitación.
- Quen será e que delitos perpetraría -preguntábanse uns a outros os discípulos- para que a multitude desexe a súa morte con tanto afán? Aquí non se ve a ninguén que manifeste compaixón nin que chore.
- Supoño que será un herexe -dixo o mestre con tristeza.
Seguiron achegándose, e cando se viron confundidos co xentío os discípulos preguntaron a esquerda e dereita quen era e que crimes cometera o que naqueles momentos se axeonllaba fronte ao tallo.
-É un herexe -dicía a xente moi indignada-. Ola! Agora inclina a súa cabeza condenada! Acabemos dunha vez! En verdade ese can quixo ensinarnos que a cidade do Paraíso ten só dúas portas, cando a todos nós cónstanos perfectamente que as portas son doce!
Asombrados, os discípulos reuníronse ao redor do mestre e preguntáronlle:
-Como o adiviñaches, mestre?
El sorriu e, mentres botaba de novo a andar, dixo en voz baixa:
-Non foi difícil. Se fose un asasino, ou un bandoleiro ou calquera outra especie de criminal, veriamos entre as xentes do pobo pena e compaixón. Moitos chorarían e algúns até porían o berro no ceo proclamando a súa inocencia. Ao que ten unha crenza diferente, en cambio, pódeselle sacrificar e botar o seu cadáver aos cans sen que o pobo inmútese.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.