Roberto Arlt - A terrible sinceridade

Roberto Arlt - A terrible sinceridade.

Escríbeme un lector: 

"Rógolle contésteme, moi seriamente, de que forma debe un vivir para ser feliz". 

Estimado señor: 

Se eu puidese contestarlle, seria ou humorísticamente, de que modo debe vivirse para ser feliz, no canto de estar pergueñando notas, sería, quizá, o home máis rico da terra, vendendo, unicamente a dez centavos, a fórmula para vivir ditoso. Xa ve que disparate pregúntame. Creo que hai unha forma de vivir en relación cos semellantes e consigo mesmo, que se non concede a felicidade, proporciónalle ao individuo que a practica unha especie de poder máxico de dominio sobre os seus semellantes: é a sinceridade. 

Ser sincero con todos, e máis aínda consigo mesmo, aínda que se prexudique. Aínda que rompa a alma contra o obstáculo. Aínda que quede só, illado e sangrando. Esta non é unha fórmula para vivir feliz; creo que non pero si o é para ter forzas e examinar o contido da vida, cuxas aparencias nos marean e enganan de continuo. Non mire o que fan os demais. Non se lle importe un pepino do que opine o próximo. Sexa vostede, vostede mesmo sobre todas as cousas, sobre o ben e o mal, sobre o pracer e sobre a dor, sobre a vida e a morte. Vostede e vostede. Nada máis. E será forte como un demo entón. Forte a pesar de todos e contra todos. Non importe que a pena o faga dar de cabeza contra a parede. Interróguese sempre, no peor minuto da súa vida, o seguinte: 

-Son sincero comigo mesmo? 

E se o corazón dille que si, e ten que tirarse a un pozo, tírese con confianza. Sendo sincero non se vai a matar. Estea segurísimo diso. Non se vai a matar, porque non se pode matar. A vida, a misteriosa vida que rexe a nosa existencia, impedirá que vostede se mate tirándose ao pozo. A vida, providencialmente, colocará, un metro antes de que vostede chegue ao fondo, un cravo onde se engancharán as súas roupas, e... vostede salvarase. Dirame vostede: "E se os outros non comprenden que son sincero?" Que se lle importa a vostede dos outros! A terra e a vida teñen tantos camiños con alturas distintas, que ninguén pode ver a máis distancia da que dan os seus ollos. Aínda que se suba a unha montaña, non verá un centímetro máis lonxe do que lle permita a súa vista. Pero, escóiteme ben: o día que os que o rodean déanse conta de que vostede vai por un camiño non trillado, pero que marcha guiado pola sinceridade, ese día mirarano con asombro, logo con curiosidade. E ese día en que vostede, coa forza da súa sinceridade, demóstrelles cantos poderes ten entre as súas mans, ese día serán os seus escravos espiritualmente, crea. Dirame vostede: "E se me equivoco?". Non ten importancia. Un equivócase cando ten que equivocarse. Nin un minuto antes nin un minuto despois. Por que? Porque así o ha disposta a vida, que é esa forza misteriosa. Se vostede equivocouse sinceramente, perdoarano. Ou non o perdoarán. Interesa pouco. Vostede segue o seu camiño. Contra vento e marea. Contra todos, se é necesario ir contra todos. E crear chegará un momento en que vostede se sentirá máis forte, que a vida e a morte converteranse en dous xoguetes entre as súas mans. Así, como soa. Vida. Morte. Vostede vai mirar esa taba que ten tal reverso, e dunha patada vaina a tirar lonxe de vostede. Que se lle importan os nomes, se vostede, coa súa forza, está máis aló dos nomes? A sinceridade ten un dobre fondo curioso. Non modifica a natureza intrínseca do que a practica, e si lle concede unha especie de dobre vista, sensibilidade curiosa, e que lle permite percibir a mentira, e non só a mentira, senón os sentimentos do que está ao seu lado. Hai unha frase de Goethe, respecto deste estado, que vale un Perú. Di: "Ti que me metiches neste dédalo, ti sacarasme del" É o que anteriormente lle dicía. A sinceridade provoca no que a practica lealmente, unha serie de forzas violentas. estas forzas só se mostran cando ten que producirse iso de: "Ti que me metiches neste dédalo, ti sacarasme". E se vostede é sincero, vai percibir a voz destas forzas. Elas arrastrarano, quizá, a executar actos absurdos. Non importa. Vostede realízaos. Que quedará sangrando? E é claro! Todo costa nesta terra. A vida non regala nada, absolutamente. Todo hai que compralo con libras de carne e sangue. E de súpeto, descubrirá algo que non é a felicidade, senón un equivalente a ela. A emoción. A terrible emoción de xogarse a pel e a felicidade. Non no naipe, senón converténdose vostede nunha especie de emocionado naipe humano que busca a felicidade, desesperadamente, mediante as combinacións máis extraordinarias, máis inesperadas. Ou que se cre vostede? Que é un deses multimillonarios norteamericanos, onte vendedores de diarios, máis tarde carboeiros, logo donos de circo, e sucesivamente xornalistas, vendedores de automóbiles, ata que un golpe de fortuna sitúaos no lugar en que inevitablemente debía estar? Eses homes convertéronse en multimillonarios porque querían ser iso. Con iso sabían que realizaban a felicidade da súa vida. Pero pense vostede en todo o que se xogaron para ser felices. E mentres non se producía o efectivo, a emoción, que derivaba de cada xogada, facíaos máis fortes. Dáse conta? Vexa amigo: fágase unha base de sinceridade, e sobre esa corda frouxa ou tensa, cruzamento o abismo da vida, coa súa verdade na man, e vai triunfar. Non hai ninguén, absolutamente ninguén, que poida facelo caer. E até os que hoxe lle tiran pedras, achegaranse mañá a vostede para sorrirlle timidamente. Crear, amigo: un home sincero é tan forte que só el pode rirse e apiadarse de todo.