Lester Do Rei
Cando alcanzou a superficie do pequeno planeta, incluso as feces do seu poder esgotáronse. Agora descansaba, extraendo reluctantemente e con lentitude un pouco de forza do amarelo sol que brillaba nos verdes prados ao seu ao redor. Os seus sentidos estaban debilitados por un cansazo definitivo, pero o medo que aprendera dos Usurpadores empuxábao en busca dalgún novo indicio de refuxio.
Deuse conta de que era un mundo pacífico, e ese descubrimento avivou o seu medo. Nos seus días novos apreciara unha multitude de mundos onde o xogo do fluxo e o refluxo da vida podía ser xogado até o fondo. Era entón un universo cheo de vitalidade por onde vagabundear. Pero os Usurpadores non soportaban os rivais na súa propia limitada avidez. A paz e a orde que reinaban naquel lugar significaban que aquel mundo lles pertencía.
Buscounos vacilante mentres un leve sopro de enerxía fluía dentro del. Non había ningún alí naquel momento. Podería captar inmediatamente a presión da súa próxima presenza, e non había o menor rastro diso. As lisas e herbosas extensións abríanse ante el en interminables pradarías e campos até os distantes outeiros. Había estruturas de mármore ao lonxe, de brancura resplandeciente ao sol do atardecer, pero estaban baleiras; a súa descoñecida finalidade fora alterada até converterse nun simple decorado sobre aquel planeta agora abandonado. A súa atención regresou; cruzou un regato até o outro lado do amplo val.
Alí descubriu o xardín. Rodeado por un muro baixo, os seus quilómetros e quilómetros de extensión estaban cheos de bosques dispostos aparentemente como unha reserva. Puido sentir a axitación de vida animal de apreciable tamaño entre as ramas e ao longo dos carreiros sinuosos. Faltaba o alborotado vigor de toda auténtica vida, pero a súa abundancia podía ser suficiente para enmascarar o seu propio vestixio de forza vital en caso de procura profunda.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.