CASE EXTINGUIDOS
POR ALAN BARCLAY
Dende o alto dunha escarpada outeiro, Harrison, sentado sobre unha roca, podía ver, a intervalos, por entre as árbores, á persoa que se achegaba correndo. Non se vía nin se ouvía aínda aos perseguidores. As empinadas ladeiras do macizo central xurdían abruptamente da planicie soamente a seis quilómetros de distancia. Harrison adiviñaba o pensamento do descoñecido: a esperanza de que, unha vez entre as pendentes ladeiras e barrancos, de exuberante vexetación, que chegaban até a meseta, sería posible escapar dos perseguidores.
Se fose un home afeccionado ás apostas ou se tivese alí a alguén con quen apostar apostaría contra o corredor. Moi poucas veces escapaba ninguén dos perseguidores, excepto, naturalmente, os que, como el, tiñan facultades especiais. Harrison non estaba particularmente interesado no resultado desta persecución. Sentía, quizá, un pouco de simpatía polo perseguido, pero en realidade sería mellor que este individuo fose alcanzado e capturado. Se escapaba, organizarían a procura E volverían por aquelas paraxes.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.