O ALEPH
Jorge Luís Borges
A candente mañá de febreiro en que Beatriz Viterbo morreu, despois dunha imperiosa agonía que non se rebaixou un só instante nin ao sentimentalismo nin ao medo, notei que as carteleiras de ferro da Praza Constitución renovaran non se que aviso de cigarros; o feito doeume, pois comprendín que o incesante e vasto universo xa se apartaba dela e que ese cambio era o primeiro dunha serie infinita. Cambiará o universo pero eu non, pensei con melancólica vaidade; algunha vez, seino, a miña va devoción exasperáraa; morta, eu podía consagrarme á súa memoria, sen esperanza, pero tamén sen humillación. Considerei que o 30 de abril era o seu aniversario; visitar ese día a casa a rúa Garay para saudar ao seu pai e a Carlos Arxentino Daneri, o seu primo irmán, era un acto cortés, irreprochable, talvez ineludible.
De novo agardaría no crepúsculo da abarrotado saliña, de novo estudaría as circunstancias dos seus moitos retratos, Beatriz Viterbo, de perfil, en cores; Beatriz, con anteface, nos entroidos de 1921; a primeira comuñón de Beatriz; Beatriz, o día da súa voda con Roberto Alessandri; Beatriz, pouco despois do divorcio, nun xantar do Club Hípico; Beatriz, en Quilmes, con Delia San Marco Porcel e Carlos Arxentino; Beatriz, co pekinés que lle regalou Villegas Haedo; Beatriz, de fronte e de tres cuartos, sorrindo; a man no mentón... Non estaría obrigado, como outras veces, a xustificar a miña presenza con módicas ofrendas de libros: libros cuxas páxinas, finalmente, aprendín a cortar,
para non comprobar, meses despois, que estaban intactos.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.