8 de novembro de 2016

Fragmento de "Homes de Ningures" de Xoán Ignacio Taibo.

Caracas, 1944

En Caracas había mosquitos a mancheas, a xente tiña morenísima a pel, Breixo non os entendía can-do falaban, ignorábase o pan e ninguén quería aos emigrados. Cando acabou de medrar xa non sabería lembrar máis cousa outra que a escola de freiras galegas que aqueloutraban a voz para que lles non notasen a orixe, que moito berraban, pero que fóra da capela eran máis boas que un pan de molete. Tamén recordou as dúas ou tres cartas que recibiu de Fuco Caión, o fillo do carpinteiro que deprende-ra a ler con el, mais que seguía a escribir con moitos erros de ortografía. As cartas eran todas igual, e só lle pedían que voltase e que voltase. E tamén lem-braría sempre o día en que a nai o recibiu solemne para lle ler a carta dos outros curmáns, os de Buenos Aires, que chamaban por el. Alá foi Breixo cos seus trece aniños e a pesada pubertade ás costas, para máis nunca ver á nai nin os irmáns, por iso tan esborranchados e ignorados no tempo.

...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.