10 de setembro de 2013
Texto dos Anxos e dos Mortos, de Anxo Rey Ballesteros
Seríanche unhas vinte persoas ou así, un pequeno grupo na noite, que falaba xesticulante nunha linguaxe estraña e musical, deixando escoitar, por momentos, breves risos violentos, gargalladas crúas e borrosas...; camioneiros madorrentos e banzunchos, de mirada pensativa, minoristas, vellas vedroeiras e eternais de fachenda derrubada e face descomposta pola rabuñadura do tempo, pescas canavesas, vellos cáncamos, chou-chous... todos cambiaban impresións de vez en cando, cousas que eu non entendía (falábanche un galego cantareiro e seseante, moi aberto e lixeiro coma un asubío, e espreitaban por veces, as luces vermellas dos barcos que se acercaban no silencio a través da brétema nocturna...
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.