Permanecín no meu camarote. Desexaba evitar ao capitán para ocultar aos seus ollos a emoción que me embargaba. Triste xornada a que así pasei, entre o desexo de recuperar a posesión do meu libre arbitrio e
o pesar de abandonar ese marabilloso Nautilus e de deixar inacabados os meus estudos submarinos. Deixar
así ese océano, «o meu Atlántico», como eu compracíame en chamarlle, sen observar os seus fondos,
sen roubarlle eses segredos que me revelaron os mares da India e do Pacífico! A miña novela caía das
miñas mans no primeiro volume, o meu soño interrompíase no mellor momento. Que difíciles foron
as horas que pasei así, xa véndome san e salvo, en terra, cos meus compañeiros, xa desexando, contra
toda razón, que algunha circunstancia imprevista impedise a realización dos proxectos de Ned Land!
Por dúas veces fun ao salón para consultar o compás. Quería ver se a dirección do Nautilus achegábanos á costa ou nos afastaba dela. Seguiamos en augas portuguesas, rumbo ao Norte.
Había que decidirse e disporse a partir. Ben lixeira era a miña equipaxe. As miñas notas, unicamente.
Preguntábame eu que pensaría o capitán Nemo da nosa evasión, que inquietudes e que prexuízos causaríalle talvez, así como o que faría no dobre caso de que resultase descuberta ou errada. Non podía
eu queixarme del, moi ao contrario. Onde puidese achar unha hospitalidade máis franca que a
súa? Certo é que ao abandonarlle non podía acusárlleme de ingratitude. Ningún xuramento ligábanos a el.
Non era coa nosa palabra co que el contaba para ternos sempre xunto a si, senón coa forza
das cousas. Pero esa declarada pretensión de reternos a bordo eternamente, como prisioneiros, xustificaba todas as nosas tentativas.
Non volvera a ver ao capitán desde a nosa visita á illa de Santorin. Poríame o azar na
súa presenza antes da nosa partida? Desexábao e temíao á vez. Púxenme a escoitar todo ruído
procedente do seu camarote, contiguo ao meu, pero non ouvín nada. O seu camarote debía estar baleiro.
Ocorréuseme pensar entón se se acharía a bordo o estraño personaxe. Desde aquela noite en que
a canoa abandonara ao Nautilus nunha misteriosa expedición, as miñas ideas sobre el modificáronse lixeiramente. Despois daquilo, pensaba que o capitán Nemo, dixese o que dixese, debía
conservar coa terra algunhas relacións. Sería certo que non abandonaba nunca o Nautilus?
Pasaran semanas enteiras sen que o vira. Que facía durante ese tempo? Mentres eu creíalle presa dun acceso de misantropía, non estaría realizando, lonxe de alí, algunha
acción secreta cuxa natureza me era totalmente descoñecida?
Estas e outras moitas ideas asaltáronme á vez. Na estraña situación en que me achaba, o
campo de conxecturas era infinito. Sentía eu un malestar insoportable. A espera parecíame eterna. As
horas pasaban demasiado lentamente para a miña impaciencia.
Servíronme, como sempre, a cea no meu camarote, e comín mal, por estar demasiado preocupado.
Levanteime da mesa ás sete. Cento vinte minutos -que habería de contar un a un- separábanme
aínda do momento en que debía unirme a Ned Land. A miña axitación crecía e latexábanme os pulsos con forza.
Non podía permanecer inmóbil. Ía e viña, esperando acougar o meu turbación co movemento.
A idea de sucumbir na nosa temeraria empresa era a menor das miñas preocupacións. O que me facía
estremecerme, o que axitaba os latexados do meu corazón, era o temor de ver descuberto o noso
proxecto antes de deixar o Nautilus ou a idea de vernos levados ante o capitán Nemo, irritado ou, o que
fose peor, entristecido polo meu abandono.
Quixen ver o salón por última vez. Penetrei polo corredor e cheguei ao museo en que pasara
tantas horas, tan agradables como útiles. Mirei todas aquelas riquezas, todos aqueles tesouros, como
un home en vésperas dun exilio eterno, que parte para nunca máis volver. Ía eu a abandonar para
sempre aquelas marabillas da natureza e aquelas obras mestras da arte entre as que vivira tantos días. Quixese afundir as miñas miradas no Atlántico a través dos cristais, pero
os paneis de aceiro recubríanos hermeticamente, separándome dese océano que non coñecía aínda.
Percorrín o salón e cheguei preto da porta que o comunicaba co camarote do capitán. Vin con sorpresa
que a porta estaba entreaberta. Retrocedín instintivamente. Se o capitán Nemo achábase no
seu camarote podía verme. Pero ao non ouvir ningún ruído achegueime. O camarote estaba baleiro. Empuxei a
porta e pasei ao interior, que presentaba como sempre o mesmo aspecto severo, cenobial.
Chamaron a miña atención uns augafortes colgados na parede que non observara durante a miña
primeira visita. Eran retratos, retratos deses grandes homes históricos cunha existencia que non foi
máis que unha permanente e abnegada entrega a un gran ideal: Kosciusko, o heroe caído ao berro de Finis
Poloniae; Botzaris, o Leónidas da Grecia moderna; O'Connell, o defensor de Irlanda; Washington,
o fundador da Unión americana; Manin, o patriota italiano; Lincoln, asasinado a tiros por un
esclavista, e, por último, o mártir da liberación da raza negra, John Brown, colgado na forca,
tal como debuxouno tan terriblemente o lapis de Victor Hugo.
Que lazo existía entre aquelas almas heroicas e a do capitán Nemo? Desvelaba talvez aquela colección
de retratos o misterio da súa existencia? Era talvez o capitán Nemo un campión dos
pobos oprimidos, un liberador das razas escravas? Participara nas últimas conmocións
políticas e sociais do século? Fora talvez un dos heroes da terrible guerra americana,
guerra lamentable e para sempre gloriosa?
Soaron as oito no reloxo, e o primeiro golpe sobre o timbre arrincoume dos meus pensamentos. Sobresalteime coma se un ollo invisible penetrara no máis profundo do meu ser, e precipiteime
fóra do camarote.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.