John Mortonson morreu: o seu obituario fora lido e el deixara a escena.
O corpo descansaba nun fino cadaleito de madeira cunha placa de cristal encaixada. Todos os axustes para o funeral foran tan ben realizados que sen dúbida, se o defunto sóuboos, de seguro que os aprobou. O rostro, como se podía ver a través do cristal, non tiña aspecto de desagrado: perfilaba un tenue sorriso, coma se a morte non lle resultara dolorosa, non estando distorsionado máis aló do poder reparador do traballador da morgue. Ás dúas da tarde os amigos foron citados para render o seu último tributo de respecto a aquel quen non tivera maior necesidade de amigos e de respecto. Os membros da súa familia foron pasando cada varios minutos á capela e choraron sobre os restos plácidos baixo o cristal. Isto non foi bo; non foi bo para John Mortonson; pero en presenza da morte a razón e a filosofía permanecen mudas.
A medida que as horas ían pasando, os amigos ían chegando e ofrecían consolo aos parentes doídos, quen, como as circunstancias da ocasión requirían, estaban solemnemente sentados ao redor da habitación cun importante coñecemento da súa importancia na pompa fúnebre. Logo veu o ministro, e en tal escura presenza as máis mínimas luces eclipsaron. A súa entrada foi seguida pola da viúva, con lamentacións que encheron a estancia. Ela achegouse á capela e logo de inclinar o seu rostro contra o frío cristal por un momento, foi xentilmente conducida cara a un asento próximo ao da súa filla. Lúgubremente e en ton baixo, o home de Deus comezou o seu eloxio da morte, e a súa dolorosa voz, mesturada cos saloucos que tiñán como intención estimular ao auditorio, pareceu como o son do mar sombrío. O deprimente día escureceuse a medida que el falaba; unha cortina de nubes axexou o ceo e un par de pingas de choiva fixéronse audibles. Pareceu coma se a natureza enteira estivese a chorar por John Mortonson.
Cando o ministro terminou o seu eloxio cunha oración, cantouse un himno e os portadores do féretro tomaron o seu lugar detrás do mesmo. Cando as últimas notas do himno tocaron ao seu fin a viúva correu até o cadaleito, caendo sobre o mesmo e chorando histéricamente. Gradualmente foi cedendo á disuasión e a comportarse; e o ministro trataba de afastar a súa vista da morte baixo o cristal. Ela estendeu os seus brazos e cun berro caeu insensible. Os doentes achegáronse ao cadaleito, os amigos seguíronos, e cando o reloxo sobre o mantel solemnemente daba as tres, todos miraron fixamente sobre o rostro do defunto John Mortonson. Eles retrocederon, debilmente. Un home, tratando no seu terror de escapar da desagradable visión, tropezou contra o cadaleito tan pesadamente como para golpeando un dos seus delicados soportes. O cadaleito caeu ao piso, o cristal estalou en miles de pedazos polo golpe. Desde a abertura do cristal saíu o gato de John Mortonson, que perezosamente brincó ao piso, sentándose, limpando tranquilamente o seu criminal fuciño coa pata dianteira, para retirarse con dignidade da estancia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.