2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXX)

8. A baía de Vigo 

O Atlántico! Unha vasta extensión de auga cunha superficie que cobre vinte e cinco millóns de millas cadradas, cunha lonxitude de nove mil millas e unha anchura media de dous mil setecentas millas. Mar importante, case ignorado dos antigos, salvo, quizá, dos cartaxineses, eses holandeses da Antigüedade, que nas súas peregrinacións comerciais costeaban o occidente de Europa e de áfrica. Océano con beiras de sinuosidades paralelas que acoutan un perímetro inmenso, regado polos máis grandes ríos do mundo, o San Lorenzo, o Mississippi, o Amazonas, o Prata, o Orinoco, o Níxer, o Senegal, o Elba, o Loira, o Rin, que lle ofrendan as augas dos países máis civilizados e das comarcas máis salvaxes. Chaira magnífica incesantemente asucada por navíos baixo pavillón de todas as nacións, acabada nesas dúas puntas terribles, temidas de todos os navegantes, do cabo de Fornos e do cabo das Tempestades. O Nautilus rompía as súas augas co espolón, tras percorrer preto de dez mil leguas en tres meses e medio, distancia superior á dos grandes círculos da Terra. Onde ibamos agora e que é o que nos reservaba o futuro?
Ao saír do estreito de Xibraltar, o Nautilus penetrouse en alta mar. O seu retorno á superficie do mar devolveunos os nosos diarios paseos pola plataforma. Subín acompañado de Ned e de Conseil. A unha distancia de doce millas víase vagamente o cabo de San Vicente que forma a punta sudoccidental da península hispánica. O vento sopraba forte do Sur. A mar, grosa e dura, imprimía un violento abalo ao Nautilus. Era case imposible manterse en pé sobre a plataforma batida pola ondada.
Houbemos baixar deseguido tras aspirar algunhas bocanadas de aire. Dirixinme ao meu camarote e Conseil ao seu, pero o canadense, que parecía estar moi preocupado, seguiume. A nosa rápida travesía do Mediterráneo non lle permitiu dar execución aos seus proxectos de evasión e non se molestaba en disimular o seu fastidio.
Tras pechar a porta do meu camarote, sentou e miroume en silencio.
-Compréndolle, amigo meu, pero non ten nada que reprocharse. Tratar de abandonar o Nautilus, nas condicións en que navegaba, sería unha tolemia.
Non me respondeu Ned Land. Os seus beizos apertados e o seu ceño engurrado indicaban nel a coercitiva obsesión da idea fixa.
-Vexamos, Ned, nada está aínda perdido. Estamos preto das costas de Portugal. Non están moi lonxe de Francia nin Inglaterra, onde poderiamos achar facilmente refuxio. Se o Nautilus puxese rumbo ao Sur, ao saír do estreito de Xibraltar, eu compartiría a súa inquietude. Pero sabemos xa que o capitán Nemo non rexeita os mares civilizados. Dentro duns días poderá actuar vostede con algunha seguridade.
Ned Land miroume con maior fixeza aínda e por fin despegou os beizos.
-Será esta noite -dixo.
Din un respingo, ao ouvirlle iso. Non estaba eu preparado, confésoo, para semellante comunicación. Quixen responder, pero faltáronme as palabras.
-Conviñeramos esperar unha circunstancia favorable -dixo Ned Land-. Esa circunstancia chegou. Esta noite estaremos a unhas poucas millas da costa española. A noite será escura e o vento favorable. Teño a súa palabra, señor Aronnax, e conto con vostede.
Eu continuaba calado. O canadense levantouse e achegaouse.
-Esta noite ás nove -dixo-. Avisei xa a Conseil. A esa hora o capitán Nemo estará pechado no seu camarote e probablemente deitado. Nin os mecánicos nin os homes da tripulación poderán vernos. Conseil e eu iremos á escaleira central. Vostede, señor Aronnax, permanecerá na biblioteca, a dous pasos de nós, á espera do meu sinal. Os remos, o mastro e a vela están xa na canoa, onde teño xa mesmo algúns víveres. Procureime unha chave inglesa para quitar as porcas que fixan o bote ao casco do Nautílus. Todo está, pois, disposto. Até a noite.
-A mar está moi dura -dixen.
-Si , é certo, pero haberá que arriscarse. Ese será o prezo da liberdade e hai que pagalo. Paga a pena. Ademais, a embarcación é sólida e unhas poucas millas, co vento ao noso favor, non serán un obstáculo de equitación. Quen sabe se mañá o Nautilus estará a cen millas, en alta mar. Se as circunstancias favorécen, entre o dez e o once estaremos en terra firme, ou morreriamos. Así, pois, á graza de Deus e até esta noite.
O canadense retirouse, deixándome aparvado. Eu pensara que cando chegase o momento tería tempo de reflexionar e de discutir. Pero o meu obstinado compañeiro non mo permitía. Despois de todo, que puidera dicir? Ned Land tiña sobrada razón de querer aproveitar a oportunidade. Podía eu faltar á miña palabra e asumir a responsabilidade de comprometer o porvir dos meus compañeiros polo meu interese persoal? Non era seica moi probable que o capitán Nemo levásenos ao día seguinte lonxe de toda terra? Un forte asubío anuncioume naquel momento que se estaban enchendo os depósitos e que o Nautilus mergullábase.