Inicio de A CALICHERA

BALDOMERO LILLO - A CALICHERA BALDOMERO LILLO - A CALICHERA


De pé, apoiado no mango da pa, Luís Olave contempla o torso espido de o seu compañeiro. Baixo a cobriza pel, impregnada de suor e de po, dibújanse os saíntes omóplatos e as vértebras da espiña dorsal.
O vigor dos delgados brazos, que voltean no aire, cal se fose un
xoguete, o martelo de vinte e cinco libras, éncheo de asombro. Desde o
amencer, cinco longas horas transcorreron, durante as cales só a breves
intervalos o calichero interrompeu o seu labor. Olave secundouno
empeñosamente, para demostrar que, aínda que novicio, o traballo non o amedrenta. Sen

embargo, necesitou de todas as súas forzas e o aguillón da vaidade, para non
declararse vencido.
A medida que o sol se levanta no horizonte, os seus raios son cada vez máis
ardentes. Do chan revolto e calcinado do páramo, sobe un hálito de lume.
A calor abrasa a pel e reseca as fauces, e como o esforzo muscular
determina unha transpiración excesiva, a necesidade de beber é imperiosa. A cada

momento o xerro de lata, retirado do seu abrigo debaixo dunha costra, é
aplicado aos beizos sedientos. A pesar da precaución de manter o testo
dentro dunha media de la humedecida, a auga está morna, ao que se engade un

marcado sabor aceitoso. A sede aplácase só momentaneamente e logo retorna
rabiosa, inextinguible, torturadora.
Mozo de vinte e tres anos, de constitución atlética, Olave chegou do sur a
véspera cun numeroso grupo de enganchados para as salitreras do interior.
No traxecto fixo coñecemento con algúns obreiros da Oficina, que viñan
de regreso do porto, e decidiu quedar con eles nese punto. Na tarde
do mesmo día, na fonda, os seus amigos presentárono a un particular que
necesitaba un compañeiro. O trato quedou feito deseguido, cunha facilidade e
llaneza que lle encantou. O seu camarada levouno ante o fondista, quen se comprometeu
a darlle aloxamento e comida por unha suma que ao mozo, adoitado
á vida do sur, pareceulle enorme. Conforme ao convido, ao catro da
mañá Olave saía do seu aloxamento e non dera unha ducia de pasos,
cando divisou ao calichero que viña na súa busca.