21 de agosto de 2015

Inicio de UN INESPERADO VISITANTE

UN INESPERADO VISITANTE
Angel Arango

Antes de saltar fixo un último sinal.
Descendeu a través do espazo facendo o corpo máis lixeiro que unha pluma, a mente baleira de pensamentos, o sangue detido, os nervios abertos dentro dos músculos como as costuras dun paracaídas.
Sen roupa nin equipos, porque a materia desas cousas non obedecía á súa vontade como a carne.
Espido.
Era fácil. Inhibíase da forza de gravidade e deixaba de ser o seu condutor. Apenas permitía que se fixese sentir o peso da pel, apertada en derredor como unha coraza para protexelo do frío. Ao chegar á superficie da auga, o corpo tomou en por si a posición vertical e orientouse a terra.
Estaba salvado.
A única ferida que se fixo ao desfacerse rapidamente da nave sangráballe, pero non ofrecía perigo, porque a el o sangue rexenerábaselle ao contacto do osíxeno e dentro das veas. Era extraordinariamente alto e fermoso, e os seus ollos dunha cor azul mariño fulguraban con brillo metálico, e eran penetrantes como os raios do sol do mediodía.
Aínda non tiña barba, porque facía poucos días que se afeitara.
- A miña nave caería no océano - pensou.
E botou a camiñar por aquel mundo descoñecido onde non tentara nunca vir e que por un accidente convertíase no seu destino.
Comezou a andar en dirección ás árbores que se estremecían baixo a brisa que sopraba procedente do mar próximo.
Pronto divisou a un grupo de nativos que se dirixía ao río e viu como vestían.
Oculto, logrou ouvir parte das conversacións e puxo a traballar a súa vontade para que o cerebro funcionase a toda capacidade e dese o significado das palabras. Seguiunos. Un a un foron meténdose nas augas e bañáronse con alegría.
- Debo achegarme.
Foi cara a onde estaban e entrou tamén na auga. Un que parecía dirixir o grupo aproximóuselle e fixo unha estraña reverencia. Él abriu os seus brazos, como era costume saudar no seu planeta.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.