22 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXII)

Co último resto de conciencia viu abrirse bruscamente a porta da súa habitación e á súa nai correndo en camisa -pois Grete espiuna para facela volver en si- diante da irmá, que gritaba; logo viu á nai lanzándose cara ao pai, perdendo no camiño una tras outra das súas desabrochadas, para por fin chegar aos tombos xunto ao seu marido e abrazarse a el...

E Gregorio, coa vista xa nublada, oíu para rematar como a súa nai, botando os brazos ao pescozo do pai, suplicáballe que non matase ao seu fillo.

Aquela grave ferida, que tardou máis dun mes en curar -ninguén se atreveu a quitarlle a mazá, que quedou, pois, incrustada na súa carne como testemuño ostensible do ocorrido-, pareceu recordar, ata ao pai, que Gregorio, pese ao seu aspecto repulsivo actual, era un membro da familia, a quen non se debía tratar como a un inimigo, senón, pola contra, coa máxima consideración, e que era un elemental deber de familia sobrepoñerse á repugnancia e resignarse.

Aínda cando por mor da súa ferida mermouse, seica para sempre, a súa capacidade de movemento; aínda cando precisaba agora, como un vello tullido, varios e interminables minutos para cruzar a súa habitación e non podía nin soñar en volver rubir polas paredes, Gregorio tivo, naquel empeoramiento do seu estado, unha compensación que lle pareceu suficiente: pola tarde, a porta do comedor, na que tiña postos fixos os ollos desde facía unha ou dúas horas antes, abríase, e el, botado no seu cuarto ás escuras, invisible para os demais, podía observar á súa familia en torno á mesa iluminada e oír as súas conversas coa aprobación xeral. Claro que ditas conversas non eran, nin moito menos, as animadas charlas doutros tempos, que Gregorio añoraba durante as súas viaxes nos cuartuchos da fondas, ao deixarse caer exhausto sobre as húmidas sabas dunha cama estraña. Agora, as veladas eran case sempre monótonas e tristes. Pouco despois de cear, o pai durmíase no seu sillón, e a nai e a irmá facíanse mutuos acenos de silencio. A nai, inclinada moi preto da luz, cosía lencería para unha tenda, e a irmá, que se colocara de dependenta, estudaba polas noites estenografía e francés, con miras a conseguir un posto mellor que o actual. De cando en vez, o pai espertaba e, coma se non se dese conta de durmir, dicíaa á nai: «¡Non fas máis que coser!» E volvía durmirse deseguido, mentres a nai e a irmá, rendidas de cansazo, cambiaban un sorriso.

O pai negábase obstinadamente a quitarse, nin sequera en casa, o seu uniforme de ordenanza. E mentres o batín, xa inútil, colgaba da percha, dormitaba totalmente uniformado, coma se quixese estar sempre preparado e esperase oír ata na casa a orde dalgúns dos seus xefes. Deste xeito o uniforme, que xa ao principio non era novo, foise axando rápidamente, malia os coidados da nai e a irmá. Gregorio a miúdo pasábase horas enteiras contemplando aquel traxe lustroso, cheo de manchas, pero cos botóns dourados sempre relucientes, dentro do cal o seu pai durmía incómodo pero tranquilo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.