de Arthur Porges, centenario hoxe do seu nacemento.
Arthur Porges foi un dos escasos autores estadounidenses que escribiu regularmente relatos de ciencia ficción, amenos e orixinais, durante a sdécada do cincuenta e principios do sesenta. Naceu en Chicago, o 20 de agosto 1915, e lembraba que o horror e a ciencia ficción fascináronlle a idade moi temperá. Exerceu como profesor universitario de matemáticas.
No campo da ciencia ficción presentouse en 1951, con The Rats (As ratas), no F and SF de decembro.
Durante a devandita década, escribiu numerosos relatos, adquirindo maior fama nos xéneros de horror e misterio que no da ciencia ficción, a pesar dun fluxo constante de narracións como The Fly (A mosca) (1952), The Ruum (1953) e The Rescuer (O rescatador) (1962). As súas obras viraban ao redor dunha sinxela idea argumental, pero estaban presentadas cun habilidoso toque de orixinalidade, que as convertía en memorables.
Se é posible aliviar a dor absorbéndose no traballo mental, o matemático cóntase entre os homes máis afortunados. Máis aló das ben cultivadas chairas da análise básica, álzanse por todas partes os picos non escalados dos grandes problemas, algúns deles acometidos durante xeracións, sempre sen éxito. E rodeando estes picos, ou estendéndose cara ao horizonte, fóra do alcance da vista, imperios inexplorados agardan aos seus inevitables conquistadores.
O profesor Kadar era como o home que entrevé o paraíso, sentíndose incapaz de atopar un carreiro a través do intransitable terreo que se interpón entre ambos. Ensaiara pacientemente centenares de rutas, todas prometedoras, para toparse no último momento co mesmo abismo profundo, o sinal de «estrada cortada».
Acababa de chegar a un novo punto morto. Deixou caer o bolígrafo, suspirou e afundiu a cabeza entre as mans. Entón, ouviuse un son débil, de succión. O profesor alzou os ollos. Esquecera por un instante, unha virtude da espiñenta análise que ocupaba unha chea de copias amarelas.
Canto tempo levaba alí o neno? Ía e viña de modo tan silencioso aqueles días... Empolicado no alto taburete cromado, un asento incongruente para un neno de tres anos, permanecía sentado igual que un Buda fronte ao seu pai. E sempre coa mesma mirada de introversión. A súa face enxoita, que conservaba a expresión típica do recentemente nado, adquirida na matriz, acabara por parecerlle oriental a Kadar. Non, non se trataba dun idiota mongoloide, aseguroulle o psicólogo clínico. Simplemente, dun neno atrasado.
Os ollos do profesor, afundidos e melancólicos, atopáronse cos de Paul, que tiñan, pensou Kadar, un rumbo inequívoco. Sentiu consciente, con maior forza que nunca, da dozura e placidez do seu fillo. Resultaba curioso que esas calidades fosen tan características do neno mentalmente atrasado. Coma se a natureza desexase compensar aos defraudados pais. Claro que tal compensación parecía moi insuficiente. E neste caso, cando lembraba que Eleanor falecera ao dar a luz a este pequeno vexetal -e como podía esquecelo, nin por un momento, nin sequera cando o camiño do paraíso abríase ante el?-, non representaba alivio algún.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.