15 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXI)

-Ah! -exclamou cun ton á vez furioso e ameazador. Gregorio apartou a cabeza da porta e dirixiuna cara ao seu pai. Nos últimos tempos ocupado por completo en perfeccionar a súa técnica de rubir polas paredes, deixara de preocuparse como antes do que sucedía na casa; por tanto, debía imaxinar que ía atopar as cousas moi cambiadas.

Con todo, era aquel realmente o seu pai? Era o mesmo home que, antes, cando Gregorio ía saír en viaxe de negocios, permanecía fatigado na cama? Era o mesmo home que, ao regresar á casa, atopábase en batín, afundido na súa butaca, e que, sen forzas para levantarse, limitábase a levantar os brazos en sinal de alegría?  Era o mesmo home que, nos raros paseos en común, algúns domingos ou outros días festivos, entre Gregorio e a nai, cuxo paso lento se volvía aínda máis pausado, avanzaba
envolvido no seu vello gabán, apoiándose coidadosamente no bastón, e que adoitaba pararse cada vez que quería dicir algo, obrigando aos demais a deterse ao seu ao redor?

Agora, con todo, aparecía firme e ergueito, cun severo uniforme azul con botóns dourados, como o que adoitan levar as ordenanzas dos Bancos. Do ríxido pescozo alto sobresaía a papada; baixo as poboadas cellas, os ollos negros destellaban cunha mirada vivaz e alerta, e o cabelo branco, até entón sempre en desorde, estaba relucente e peiteado cunha raia impecable.

Tirou sobre o sofá a gorra, que levaba unha insignia dourada -probablemente a dalgún Banco- e, dando un rodeo, foi cara a Gregorio con expresión hostil, coas mans nos petos do pantalón e os longos faldóns do seu uniforme de levita recolleitos cara atrás. O pai non sabía o que ía facer; ao camiñar levantaba os pés a unha altura desusada, e Gregorio quedou asombrado do enorme tamaño das súas solas. Con todo, non se revolveu, pois xa sabía, desde o primeiro día da súa vida, que cabía esperar do seu pai o máximo rigor con respecto a el. Botou a correr diante do seu pai, deténdose
cando este facíao e correndo de novo en canto víalle facer un movemento.

Deron varias veces a volta á habitación, sen que pasase nada e sen que isto, debido ás dilatadas pausas, tivese sequera o aspecto dunha persecución. Gregorio optou por permanecer no chan: temía que o seu pai interpretase a súa fuxida polas paredes ou polo teito como un xesto malévolo.

Gregorio non tardou en comprender que aquela situación non podía prolongarse pois mentres o seu pai daba un paso el tiña que levar a cabo unha infinidade de movementos, e xa empezaba a xadear. Aínda que o certo era que tampouco no seu estado anterior podía confiar moito nos seus pulmóns.

Estremeceuse, tentando facer provisión de enerxías para emprender novamente a fuxida. Apenas se podía ter os ollos abertos; estaba tan aparvado que non pensaba máis que en seguir correndo, esquecendo a posibilidade de rubir polas paredes; aínda que o certo era que estaban ateigadas de mobles tallados de perigosos ángulos e picos. De súpeto, algo diestramente lanzado caeu ao seu lado e rodou ante el; era unha mazá, á que inmediatamente seguiu outra. Gregorio, atemorizado, non se moveu; era inútil que seguise correndo, posto que o seu pai estaba a bombardearlle. Encheuse os
petos coas mazás do fruteiro que estaba sobre o aparador, e lanzáballas unha tras outra, aínda que sen acertarlle polo momento.

As vermellas mazás rodaban polo chan como electrizadas, tropezando unhas con outras. Unha delas, lanzada con maior precisión, rozou as costas de Gregorio, pero non lle fixo dano. En cambio, a seguinte deulle de cheo. Gregorio tentou correr, coma se puidese liberarse da insoportable dor cambiando de sitio; pero era coma se craváronlle onde estaba, e quedou alí indefenso, sen noción de canto sucedía ao seu redor.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.