14 de agosto de 2015

Inicio de O LADO HUMANO DO MONSTRO DA CIDADE

O LADO HUMANO DO MONSTRO DA CIDADE
Edward Bryant

Do outro lado da rúa, en Tompkins Square, os animais estaban a esnaquizarse uns a outros.
No departamento o ventilador volveuse a queimar.
-Mañá arránxoo ?-dixo David con impaciencia. Tiña a pel erizada-. Agora vai demasiada calor.
-Ven á cama -dixo Terri.
Pateou o inútil ventilador co canto do pé.
-Nacín en Filadelfia -mascullou-. Crecín en Passaic. Morrerei en New York. Que epitafio de porcallada!
-Ven á cama.
Xacían espidos sobre o colchón de dúas prazas e prestaban atención a calquera ruído que puidese delatar a presenza de merodeadores na escaleira de incendios, no teito, nos corredores. De súpeto durmíanse. Ela soñaba que facía o amor e todo era rosas, e viño xeado e as cataratas que sempre desexara coñecer. O espertar chegaba primeiro con rádio-reloxo de alguén que vivía tres pisos máis abaixo; A WABC retumbaba sobre as paredes de ladrillo. Despois escoitaban o tañido das campás da igrexa ortodoxa rusa que estaba na outra cuadra.
-Teño tanto soño -rumoreaba ela, e os seus trazos eran suaves e delicados baixo a luz grisácea.
Facían o amor. Cando ela alcanzaba o orgasmo, era un nadir de sensacións.

O almorzo tamén era frugal. Comían os ovos en po en silencio e bebían o café instantáneo en canto arrefriábase.
David non parecía predisposto á charla esa mañá. Terri ocupábase de que a súa cunca estivese chea e víao cravar a mirada no prato de plástico raxado. Parecía moito máis alto entón, pensou. Atopárao unha mañá chuviosa do ano anterior durmindo baixo a ferruxada escultura cúbica da praza Cooper. E un reproche silencioso: non censures.
-E agora que fixen de malo? -preguntou David.
Terri finxiu estar ocupada coas súas uñas rotas.
-Nada por que?
-Esta mañá non me dirixes a palabra.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.