29 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXIII)

Ás dez, a nai tentaba espertar ao pai para convencerlle de que se deitase e durmise como cómpre, cousa que el tanto necesitaba, posto que entraba a traballar ás seis. Pero o pai, coa obstinación que lle caracterizaba desde que era ordenanza, insistía en permanecer máis tempo na mesa, a pesar de que se durmía invariablemente e ao gran traballo que custaba facerlle cambiar a cadeira de brazos pola cama.
Xordo aos argumentos da nai e a irmá, seguía alí cos ollos pechados dando cabezadas. A nai tiráballe da manga, dicíndolle ao oído palabras cariñosas; a irmá interrompía a súa tarefa para axudala. Pero non servía de nada, pois o pai afundíase aínda máis na súa cadeira de brazos e non abría os ollos ata que as dúas mulleres agarrábanlle por baixo dos brazos. Entón mirábaas a unha tras outra, e adoitaba exclamar:

-Vaia vida! Nin sequera os últimos anos vou poder estar tranquilo?

E penosamente, coma se levase unha pesada carga, púñase de pé, apoiándose na nai e a irmá, deixábase acompañar até a porta, indicáballes cun xesto que xa non as necesitaba, e seguía só o seu camiño, mentres as dúas mulleres deixaban as súas tarefas e ían tras el para continuar axudándolle.

Quen, naquela familia esgotada polo traballo, puidese dedicar a Gregorio máis tempo que o estritamente necesario? O nivel da vida doméstica reduciuse cada vez máis. Despediuse á criada e contratouse, para que axudase nos traballos máis duros, a unha asistenta corpulenta de cabelos brancos, que viña un intre pola mañá e outro pola tarde, e a nai tivo que engadir á súa nada desdeñable labor de costura as demais tarefas da casa. Mesmo tiveron que vender varias xoias da
familia, que noutros tempos levaran orgullosas a nai e a irmá en festas e reunións. Gregorio decatouse diso polos comentarios sobre o resultado da venda nunha das conversacións nocturnas da familia. Pero o maior motivo de lamentación consistía sempre na imposibilidade de deixar aquel piso, demasiado grande nas actuais circunstancias, xa que non había forma de trasladar a Gregorio. Con todo, este dábase conta de que non era el o verdadeiro impedimento para a mudanza, xa que se lle podería transportar facilmente nun caixón con buracos para respirar. A verdadeira razón pola que non se mudaban, era porque iso obrigaría a asumir plenamente o feito de que foran alcanzados por unha desgraza inaudita, sen precedentes no círculo dos seus parentes e coñecidos.

O infortunio cebábase neles: o pai tiña que ir buscar o almorzo do humilde empregado de Banco, a nai cosía roupas de estraños, suxeita aos caprichos dos clientes. A familia estaba a chegar ao límite das súas forzas. E Gregorio sentía renovarse a dor da ferida das súas costas cando a nai e a irmá, despois de deitar ao pai, volvían ao comedor e deixaban as súas respectivas tarefas para sentar moi
xuntas, case fazula con fazula. A nai sinalaba cara á habitación d Gregorio e dicía:

-Grete, pecha esa porta.

E Gregorio quedaba de novo sumido na escuridade, mentres na habitación contigua as dúas mulleres choraban en silencio ou quedaban mirando fixamente á mesa, cos ollos secos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.