20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CVI)

Era eu quen, sen querer, provocara ese acceso de cólera? Seica cría aquel incomprensible personaxe que sorprendera eu un segredo prohibido aos hóspedes do Nautilus?
Non. Non debía ser eu o destinatario do seu odio, posto que non me miraba, e a súa atención seguía concentrada obstinadamente naquel impenetrable punto do horizonte.
O capitán Nemo recobrou por fin o dominio de si mesmo. A súa fisonomía, tan profundamente alterada, recuperou a súa calma habitual. Tras dirixir ao seu segundo algunhas palabras no seu idioma incomprensible, volveuse cara a min e díxome nun ton bastante imperioso:
-Señor Aronnax, vou reclamar de vostede o cumprimento dun dos compromisos que contraeu comigo.
-De que se trata, capitán?
-Tanto vostede como os seus compañeiros deben aceptar que lles peche até o momento en que eu xulgue conveniente devolverlles a liberdade.
-Estamos nas súas mans -respondinlle, mirándolle fixamente-. Pero podo facerlle unha pregunta?
-Ningunha, señor.
Ante esta resposta, non cabía discutir, senón obedecer, posto que toda resistencia fose imposible.
Descendín ao camarote de Ned Land e de Conseil e informeilles da determinación do capitán. Fácil é imaxinar a reacción do canadense a esta comunicación. Pero nin tan sequera houbo tempo para explicacións. Catro homes da tripulación esperábannos á porta e conducíronnos á cela en que pasaramos nosa primeira noite a bordo do Nautilus. Ned Land quixo protestar, pero a porta pechouse tras el por toda resposta.
-Podería explicarnos o señor a que se debe isto e por que? -preguntou Conseil.
Referín aos meus compañeiros o ocorrido, o que lles sorprendeu tanto como a min e deixoulles a dúas veas.
Non podía apartar da miña mente o recordo da estraña fisonomía do capitán Nemo e, sumido nun abismo de reflexións, perdíame nas máis absurdas hipóteses, incapaz de reunir dúas ideas lóxicas, cando Ned Land sacoume da miña concentración ao dicir, con ton de sorpresa, que o xantar estaba servido.
En efecto, a mesa estaba posta, o que probaba que o capitán Nemo ordenara servila ao mesmo tempo que facía acelerar a marcha do Nautilus.
-Permitiríame o señor darlle un consello? -dixo Conseil.
-Si, raparigo.
-O de que coma. É prudente facelo, porque non sabemos o que pode ocorrer.
-Tes razón, Conseil.
-Desgraciadamente -dixo Ned Land- déronnos o menú de a bordo.
-Amigo Ned -replicó Conseil-, que diría entón se nos deixaron en xaxún!
Este razoamento bastou para acalar ao arponeiro.
Sentámonos á mesa e comemos en silencio. Eu comín moi pouco. Conseil forzouse a facelo, por prudencia, e Ned Land, a pesar das súas protestas, non perdeu bocado. Apenas terminaramos de xantar, cando se apagou o globo luminoso sumíndonos nunha escuridade total.
Ned Land non tardou en durmirse, e, con gran sorpresa miña, Conseil caeu tamén nun profundo sopor.
Preguntábame que era o que puidera provocar nel esa imperioso necesidade de durmir cando sentín eu invadido por unha pesada somnolencia, que me facía pechar os ollos contra a miña vontade. Sentíame presa dunha estraña alucinación.
Era evidente que se nos puxera na comida algunha sustancia soporífera. Así pois, non bastaba inflixirnos a prisión para ocultarnos os proxectos do capitán Nemo, senón que ademais había que narcotizarnos. Ouvín o ruído das escotillas ao pecharse. Pouco despois cesaba o lixeiro movemento de abalo producido polas ondas, o que parecía indicar que o Nautilus mergullarase. Imposible foime resistir ao soño. A miña respiración debilitábase. Sentín un frío mortal xear os meus membros cada vez máis pesados, como paralizados. As miñas pálpebras, pesadas como o chumbo, pecháronse sobre os ollos. Un soño mórbido, poboado de alucinacións, apoderouse de todo o meu ser. Aos poucos foron desaparecendo as visións, e quedeime sumido nun total anonadamiento.