20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CV)

Durante varias horas, o Nautilus bañouse naquela luz. A nosa fascinación fíxose aínda máis intensa ao ver grandes animais mariños evolucionar como salamandras. Vin alí, no medio dese lume que non queima, unhas marsopas rápidas e elegantes, infatigables pallasos dos mares, e uns istióforos ou espadóns veleiros, de tres metros de lonxitude, de quen se di que anuncian os furacáns, e que golpeaban, ás veces, os nosos cristais coa súa formidable espada. Apareceron logo peixes máis pequenos, entre eles variados balistes, escómbridos saltadores, nasóns e outros moitos que raiaban de cores fulgurantes e zigzagueantes na auga luminosa.
Era un espectáculo prodixioso, cegador o daquel fenómeno, cunha intensidade talvez acrecentada por algunha perturbación atmosférica. Estaba a desencadearse seica unha tempestade na superficie do océano? De ser así, o Nautilus, a uns cuantos metros de profundidade, non sentía o seu furor e se mecía apaciblemente no medio das augas tranquilas.
Así proseguía a nosa viaxe, sempre amenizada por algunha nova marabilla. Conseil observaba e clasificaba os seus zoófitos, os seus articulados, os seus moluscos e os seus peixes. Os días pasaban rapidamente e xa non os contaba eu. Pola súa banda, Ned entretíñase tratando de variar a dieta de a bordo. Eramos unhas verdadeiras tartarugas, xa afeitos ao noso caparazón. Por iso podo afirmar que é fácil chegar a ser un perfecto caracol. Así estabamos, adaptados xa a unha existencia que chegara a parecernos fácil e natural, sen que apenas puidésemos imaxinar xa que existise unha vida diferente na superficie da terra, cando sobreveu un acontecemento que habería de lembrarnos o estraño da nosa situación.
O 18 de xaneiro, o Nautilus achábase a 1050 de lonxitude e 150 de latitude meridional. O tempo estaba tormentoso e axitado e duro o mar. Sopraba con forza o vento do Leste. En baixa desde había varios días, o barómetro anunciaba tempestade. Subira eu á plataforma no momento en que o segundo tomaba as súas medidas de ángulos horarios. Esperaba eu ouvir, como sempre, a frase cotiá. Pero aquel día esa frase foi substituída por outra non menos incomprensible. Case inmediatamente vin aparecer ao capitán Nemo, quen, provisto dun catalexo, escrutou o horizonte. Durante algúns minutos, o capitán permaneceu inmóbil na súa contemplación. Logo, baixou o seu catalexo e cambiou unhas palabras co seu segundo, quen parecía presa dunha emoción que se esforzaba en balde por conter. O capitán Nemo, máis dono de si, permanecía sereno. Daba a impresión de que opuña algunhas obxeccións ao que dicía o segundo, a xulgar, polo menos, pola diferenza entre o ton e os xestos de ambos.
Pola miña banda, mirara coidadosamente na dirección escrutada polo capitán Nemo, sen ver outra cousa que a nítida liña do horizonte en que se confundían o ceo e o mar. O capitán Nemo paseábase dun extremo a outro da plataforma, sen mirarme, talvez sen verme. O seu paso era seguro, pero menos regular que de costume. Detíñase de cando en vez e, os brazos cruzados sobre o peito, observaba o mar. Que podía buscar nese inmenso espazo? O Nautilus achábase a varios centenares de millas da costa máis próxima. O segundo tomara o catalexo co que interrogaba obstinadamente ao horizonte. Logo comezou a ir e vir, dando mostras dunha axitación nerviosa que contrastaba coa serenidade do seu xefe. Parecía que o misterio ía aclararse rapidamente, pois a unha orde do capitán Nemo, a máquina desenvolveu unha maior potencia imprimindo á hélice unha rotación máis rápida. Naquel momento, o segundo atraeu de novo a atención do capitán. Este suspendeu o seu paseo e dirixiu outra vez o catalexo cara ao punto indicado, observándoo detidamente.
Sumamente intrigado, descendín ao salón e volvín provisto do catalexo que adoitaba eu usar. Tomando como soporte para o catalexo o saínte formado polo fanal, dispúñame a observar por min o punto indicado, cando, antes mesmo de que puidese aplicar o ollo ao ocular, arrincóuseme brutalmente o instrumento da man.
Ao volverme vin ao capitán Nemo ante min, pero a un capitán Nemo irrecoñecible. A súa fisonomía transfigurarase. Os seus ollos brillaban cun fulgor sombrío baixo o seu ceño engurrado. A boca descubría a medias os seus dentes apertados. O seu corpo, tenso; os seus puños, pechados, e a súa cabeza, replegada entre os ombreiros, denunciaban a violencia do odio que exhalaba a súa persoa. Estaba inmóbil. Caéraselle o meu catalexo da man e rodado aos seus pés.