O Xenio dixo ao pescador que o sacou da botella de cobre amarelo:
-Son un dos xenios heréticos e rebeleime contra Salomón, fillo de David (que sobre os dous haxa paz!). Fun derrotado; Salomón, fillo de David, ordenoume que abrazase a fe de Deus e que obedecese as súas ordes. Rexeitei; o Rei encerroume nese recipiente de cobre e estampou na tapa o Nome Moi Alto, e ordenou aos xenios sumisos que me arroxasen no centro do mar. Dixen no meu corazón: a quen me dea a liberdade, enriquecereino para sempre. Pero un século enteiro pasou, e ninguén me deu a liberdade. Entón dixen no meu corazón: a quen me dea a liberdade, revelareille todas as artes máxicas da terra. Pero catrocentos anos pasaron e eu seguía no fondo do mar. Dixen entón: a quen me dea a liberdade, eu outorgareille tres desexos. Pero novecentos anos pasaron. Entón, desesperado, xurei polo Nome Moi Alto: a quen me dea a liberdade, eu matareino. Prepárache a morrer, oh o meu salvador.
Da noite terceira do libro do Mil e Unhas Noites.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.