14 de setembro de 2021

Inicio de Baixo o signo de Alpha

Baixo o signo de Alpha 
Jorge Eduardo Álvarez 

Náyade 
Dispara. 

A oxiva abandona o canón e inicia o voo supersónico sobre as ruínas da ponte. O hardliner non a espera. O proxectil é demasiado veloz, os detectores ultrasónicos non lle avisan a tempo. Incrústase sobre a lente do visor infravermello, clausúralle para sempre o mundo en verde. Abandona a súa cabeza, vai esnaquizar un tronco de huizache. Alleo ao ocorrido, o cadáver do garda continúa en posición ríxida por un instante, ao fin a gravidade esborrállao sobre o pasto cheo de fungos, en silencio. Só entón soan as alarmas, o ulular percorre a noite nun radio de varios quilómetros. 
Sander sorrí, acariña o pesado rifle. Aspira a fondo o aire húmido, putrefacto, entre o chirrido de insectos en busca de parella. Sobre ese himno e as nauseabundas ondas afastándose na corrente, sorpréndeo a súa propia risa. Non é a reacción esperada. Que máis dá? Rir ou chorar non importa, polo menos xa non para el. Preto da culata ergonómica da arma, con entonación clara para asegurar o recoñecemento de voz, pronuncia a palabra replay para observar o vídeo transmitido desde a bala intelixente ao fusil Teledeath. A 10 cadros por segundo a traxectoria apréciase con claridade. O o sabe, deu no albo, as sirenas confésano. O que estraña é o cheiro a pólvora: o trillium que utiliza a propulsión é inodoro, ou quizá indetectable para el. 
Pero en fin, para sobrevivir é necesario adaptarse, conseguir o último, sen importar o prezo. A venda do 
Mustang 68 con carburador de osíxeno apenas lle completou os créditos para obter o produto iraquí, co seu chip scrambler de códigos que evitaban a detección por satélite. Aínda que será só cuestión de tempo, o país do norte atopará unha maneira para desactivalos desde o ceo. Entón serán tan inútiles como as pedras baixo os seus pés, pero ata que ese momento chegue, Sander promete sacarlle bo proveito. Para empezar, os resultados son prometedores: o extinto garda da liña dura está de acordo, aínda máis, certifícao. 
Téndese sobre a herba seca, cos brazos en cruz, observando o rebuldo das luciérnagas, de súpeto fundidas coas estrelas. Necesita reflexionar, pensar en calquera cousa menos nela; no xélido inverno que se asoma, en como vai atopar auga potable ao día seguinte, na próxima vítima. Pero é imposible. A 
imaxe de Mariana sobreponse aos astros nocturnos e os coleópteros; a miúda silueta de cabelo solto chea a súa visión. Quizá a música escorréntea, dise. Colócase os audífonos e ao activar o Discman, os Ilegais grítanlle ao oído: nesta festa / tan boas as mulleres / tamén nesta festa / móvense as mulleres. Pero na fronteira xa non hai merengue-house, nin festas, nin falar das poucas femias. Ilegais, doutra banda, hainos en exceso, e non a todos gústalles ese ritmo. A maioría prefiren sinxelamente matar. Para comer, para roubar, para atoparlle sentido á vida. Toda a América Latina envía os seus representantes á zona divisoria, nun intento desesperado por cruzar a liña dura. Nas súas trincheiras, o exército barriestrellado resiste, co apoio incondicional do Ku-Klux-Klan na Casa Branca. 

...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.