J.G. Ballard
Cabo Kennedy e as súas enormes instalacións erixidas sobre as dunas xa non eran agora máis que un mausoleo. A area sepultara o Banana River e todos os seus regatos, convertendo o antigo complexo espacial nun deserto pantanoso cheo de illas de formigón cuarteado. Durante o verán os cazadores emboscabanse entre os restos dos desmantelados vehículos de servizo, pero cando nós chegamos, Judith e eu, era principios de novembro e non había nin unha alma. Tras Cocoa Beach, onde aparquei o coche, os moteles en ruínas desaparecían a medias baixo a vexetación salvaxe. As ramplas de lanzamento apuntaban cara ao atardecer, como os oxidados grafismos dunha estraña álxebra celeste.
- O enreixado de entrada está a oitocentos metros aí diante - dixen -. Esperaremos aquí ata que se faga de noite. Séntesche mellor?
Judith contemplaba en silencio a enorme nube de cor vermella cereixa en forma de embude que parecía estar a arrastrar consigo ao muriente día cara ao outro lado do horizonte. O día anterior, en Tampa, sufrira un momentáneo desmaio sen ningunha causa aparente.
- E o diñeiro? - dixo de súpeto -. Quizá nos pidan máis, agora que estamos aquí.
- Máis de cinco mil dólares? Non, é suficiente. Os cazadores de reliquias son unha especie en vías de extinción. Cabo Kennedy xa non interesa a ninguén. Que che ocorre? - estaba tironeando nerviosamente cos seus afiados dedos as solapas da súa chaquetón de ante.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.