UN DISPARO MEMORABLE
Alejandro Pushkin
Tivemos un duelo.
Baratynski
Eu xurara atravesarlle dun
balazo, segundo o dereito do duelo- o meu
disparo non lle alcanzou.
Unha velada no Vivac.
Estabamos acantonados no pequeno pobo de X. Todo o mundo sabe como é a vida dun oficial de tropa de guarnición. Á mañá, estudo e picadero; a comida en casa do comandante do rexemento ou nunha fonda xudía; á noite, ponche e naipes.
Alejandro Pushkin
Tivemos un duelo.
Baratynski
Eu xurara atravesarlle dun
balazo, segundo o dereito do duelo- o meu
disparo non lle alcanzou.
Unha velada no Vivac.
Estabamos acantonados no pequeno pobo de X. Todo o mundo sabe como é a vida dun oficial de tropa de guarnición. Á mañá, estudo e picadero; a comida en casa do comandante do rexemento ou nunha fonda xudía; á noite, ponche e naipes.
En X non había ningún lugar onde reunirse, nin unha rapariga; iamos uns a casa doutros, onde, aparte os nosos uniformes, non viamos nada máis.
Un só civil formaba parte do noso grupo. Tiña uns 35 anos, o que nos facía considerarlle vello. A súa experiencia dáballe superioridade sobre nós en varios puntos, e, ademais, o seu aspecto sombrío que mostraba habitualmente, os seus rudos costumes e a súa lingua mordaz exercían unha clara influencia nas nosas mentes xuvenís.
Un certo misterio parecía envolver o seu destino: tomáselle por ruso aínda que levaba apelido estranxeiro. Noutros tempos servira nos húsares, e até con sorte; con todo, ninguén sabía que motivos fixéranlle retirarse do servizo para ir radicarse nun mísero lugar, onde vivía na estreiteza, unida, no entanto, a certo malgasto. Ía sempre a pé, vestía unha chaqueta negra, raída polo uso, e a súa mesa estaba sempre a disposición de todos os oficiais do noso rexemento. As súas ceas, estaban compostas por non máis de dous ou tres pratos, preparados por un militar retirado, pero o champagne adoitaba correr a torrentes durante as comidas. Ninguén sabía se posuía ou non fortuna nin cales eran as súas rendas, nin ninguén atrevía a preguntarllo. Tiña moitos libros, a maioría obras de milicia e novelas. Prestábaos de bo grado, sen esixir nunca a súa devolución, como tampouco, pola súa banda, devolvía nunca os que a el lle prestaban.
A súa ocupación predilecta era exercitarse no tiro a pistola. As paredes do seu cuarto estaban tan cribadas de balazos, que parecían paneis dunha colmea.
Unha rica colección de pistolas constituía o único luxo da miserable casucha que habitaba.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.