Inicio de A GORIDA DO VERME DE XEO

A GORIDA DO VERME DE XEO 
LIN CARTER & L. SPRAGUE DE CAMP 

O xinete solitario avanzar ao longo do día polos desfiladeiros dos montes Eiglofes, que se estendían de oriente a occidente a través do mundo coñecido, como unha xigantesca muralla de neve e xeo, separando as terras do norte de Vanaheim, Asgard e Hiperbórea, dos reinos do sur. Na época máis crúa do inverno, a maioría dos portos de montaña estaban bloqueados. 
Coa chegada da primavera, en cambio, volvían abrirse deixando pasar ás bandas de feroces e louros bárbaros do norte, que comezaban entón as súas incursións contra as cálidas terras do sur. Este xinete ía só. No máis alto do desfiladeiro que conducía cara ao sur, cara ao Reino da Fronteira de Nemedia, o solitario viaxeiro tirou das rendas e quedou inmóbil un momento, contemplando a fantástica paisaxe que se despregaba ante os seus ollos. 
O ceo era unha cúpula de vapores avermellados e dourados que se ía escurecendo no cenit e que no 
horizonte oriental alcanzaba un ton violáceo á tardiña. Pero o ígneo resplandor do día que expiraba, aínda tinguía os brancos cumes das montañas cun enganoso ton rosado cálido e radiante. A luz arroxaba sombras de cor azul escuro sobre a xeada superficie do xigantesco glaciar que percorría como unha serpe de xeo os picos máis altos, descendendo polos estreitos vales; entón trazaba unha curva fronte ao porto de montaña e afastábase cara á esquerda, para serpentear entre os outeiros e terminar como un regato de augas claras. Todo aquel que viaxase polo desfiladeiro debía avanzar con moito coidado cando chegaba ao bordo do glaciar, a fin de non caer nalgunha greta oculta ou de non quedar sepulto por un alude. O sol poñente convertía ao glaciar nunha cegadora extensión de cor ouro e carmesí. Nas ladeiras rochosas que se alzaban polos flancos do glaciar, víanse de cando en cando algunhas árbores ananas de troncos nudosos. 
«Este debe de ser o glaciar da Neve Maldita -díxose o viaxeiro-, tamén coñecido como o río da Morte Xeada.» 

...