Anatoli Dneprov
- Eh! Vaian con coidado! - gritoulles Cookling aos mariñeiros. Estes estaban coa auga até a cintura, e despois de meter pola borda da barca un pequeno caixón de madeira, tentaban arrastralo ao longo da borda.
Era o último caixón dSo dez que trouxera o enxeñeiro á illa.
- Vaia calor! É un inferno - lamentouse Cookling secándose o rollizo e vermello pescozo cun pano de cores. Despois quitouse a camisa empapada de suor e botouna sobre a area -. Espir, Bad, aquí non hai ningunha civilización.
Eu mirei melancólicamente a lixeira goleta, que se mecía lentamente nas ondas a uns dous quilómetros da costa. Debería volver por nós ao cabo de vinte días. - Para que demos metémonos coas súas máquinas neste inferno solar? - díxenlle a Cookling cando me quitaba a roupa -. Con este sol, mañá poderase lear tabaco coa súa pel.
- Non importa. O sol fainos moita falta. Á mantenta, mire, agora é exactamente mediodía e témolo verticalmente sobre a cabeza.
- No ecuador sempre é así - mascullei sen apartar os ollos da «Pomba» -, segundo descríbeno todos os libros de xeografía.
Achegáronse os mariñeiros e paráronse en silencio ante o enxeñeiro. Este, pausadamente, meteu a man no peto do pantalón e sacou un feixe de billetes.
- Basta? - preguntou alargándolles uns cantos.
Un deles asentiu coa cabeza.
- Neste caso, están libres. Poden regresar á nave. Lémbrenlle ao capitán Gale que o esperamos dentro de vinte días.
- Ao choio, Bad - díxome Cookling -. Estou moi impaciente por empezar.
Eu mireino fixamente.
- Falando claramente, non se para que viñemos aquí. Comprendo que alá no Almirantazgo vostede quizá tivese certos reparos en dicirmo todo. Agora creo que o pode facer.
O rostro de Cookling contraeuse nun aceno e mirou ao chan.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.