Son un home intranquilo, nervioso, moi nervioso; pero non estou tolo, como din os médicos que me recoñeceron. Analicei todo, profundei todo, e vivo intranquilo. Por que? Non o souben aínda.
Desde hai tempo durmo moito, cun soño sen ilusión; polo menos, cando me esperto, non recordo se soñei; pero debo soñar; non comprendo por que se me figura que debo soñar. A non ser que estea a soñar agora cando falo; pero durmo moito; unha proba clara de que non estou tolo.
A medula miña está a vibrar sempre, e os ollos do meu espírito non fan máis que contemplar unha cousa descoñecida, unha cousa gris que se axita con ritmo ao compás das pulsaciones das arterias no meu cerebro.
Pero o meu cerebro non pensa, e, con todo, está en tensión; podería pensar, pero non pensa... Ah! Sorrídesvos, dubidades da miña palabra? Pois ben, si.
Adiviñástelo. Hai un espírito que vibra dentro da miña alma.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.