Unha cidade flotante XXXII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXXII

-¡A nosa vella Inglaterra! -repuxo sorrindo Corsican-. Xa non estamos nela, pois o buque que nos leva, aínda que sexa inglés, está fretado por franceses e condúcenos a América.
Sobre as nosas cabezas ondean tres pavillóns que indican que pisamos un chan franco-anglo-americano.
-Que importa? -respondeu Fabián, cuxa fronte #engurrar momentaneamente, cal baixo unha dolorosa impresión-. O esencial é que corra a nosa licenza. O movemento é a vida. Esquezamos o pasado e matemos o presente renovando os obxectos que nos rodean. Dentro dalgúns días abrazarei, en Nova York, á miña irmá e aos meus sobriños, a quen non vin desde fai moitos anos. Despois visitaremos os Grandes Lagos, baixaremos o Mississipi ata chegar a Nova Orleans. Daremos unha batida no Marañón, e despois, dun salto, pasaremos a áfrica, onde os leóns e os tigres déronse cita no Cabo para festexar ao capitán Arquibaldo; feito isto, volveremos impor a vontade da metrópoli aos cipayos.
Fabián falaba con volubilidad nerviosa, mentres o seu peito se henchía de suspiros.
Indubidablemente, algunha desgraza que non me deixaron adiviñar as súas cartas amargaba a súa vida. Arquibaldo Corsican debía coñecer aquel segredo, pois demostraba cara a Fabián, algo máis novo que el, o seu agarimo de irmán maior, unha amizade desas que poden levar ao heroísmo, en ocasións determinadas.
Un groso camareiro interrompeu a nosa conversación, tocando a bucina para avisar, cun cuarto de hora de anticipación, o lunch das doce e media. O rouco instrumento, con gran satisfacción dos pasaxeiros, resoaba catro veces ao día: ás oito e media, para o xantar; ás doce e media, para o lunch; ás catro e media, para comer, e ás sete e media, para o té. Os pasaxeiros, despexando as anchas rúas, acháronse pronto sentados á mesa; eu coloqueime entre Fabián e o capitán Arquibaldo.