Unha cidade flotante XLI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XLI

Conseguín, de gardamariña en gardamariña, gañar o tambor de estribor. A bruma deixara moi esvaradía a cuberta. Ao ir collerme á paralela por un dos seus puntais, un corpo chegou rodando aos meus pés. Era o doutor Dean Pitferge. Aquel tipo púxose ao momento a gatiñas e mirándome, exclamou:
-Xusto. As paredes do Great-Eastern describen un arco de 40 graos; vinte de elevación e outros tantos de depresión.
-De verdade? -respondín rindo, non pola observación senón pola ocasión en que se facía.
-¡Tal como soa! -repuxo-. A velocidade das paredes é, durante a oscilación, dun metro setecentos corenta e catro milímetros por segundo. Un transatlántico, que ten a metade de longo, só emprega ese tempo en caer dunha a outra borda.
-Entón díxenlle-, posto que o buque recobra axiña que a vertical, hai sobra de estabilidade.
-Si, ¡para el, pero non para nós! -respondeu alegremente o doutor- pois, como vedes, recobramos a horizontal mellor que queremos.
Encantado da súa réplica, levantóse o doutor e, apoiados un noutro, logramos chegar a un banco da toldilla. Felicitei alí a Pitferge, porque só tiña algunhas desolladuras, cando podía haberse roto a cabeza.
-Aínda non Regamos ao fin díxome-. Pronto ocorrerá algunha desgraza.
-A nós?
-Ao buque, que é o mesmo.
-Se falades en serio, por que vos embarcastes?
-¡Porque teño ganas de ver a que sabe un naufraxio! -dixo o doutor coa maior formalidade.
-É a primeira vez que navegades neste barco?
-Non. fixen nel, como curioso, varias travesías.
-Entón non vos queixedes.
-Non me queixo. Fago constar os feitos e espero paciente a hora da catástrofe.
Burlábase aquel home de min? Os seus olliños parecíanme moi irónicos. Quixen tentearlle máis.
-Doutor -díxenlle-, aínda que non sei en que feito poden fundarse os vosos prognósticos, debo advertirvos que o Great-Eastern atravesou xa vinte veces o Atlántico, e que o conxunto das súas viaxes foi satisfactorio.
-Que importa iso? -contestou-. Este buque está enmeigado, para empregar a expresión do vulgo. O seu destino está escrito. Todo o mundo sábeo e ninguén se fía del.
»¡Cantas dificultades houbo que vencer para botalo ao auga! Resistíase tanto a mollarse como o hospital de Greenwich. Creo que o seu construtor Brunnel morreu, como dicimos os médicos, de resultas da operación.
-Sodes, seica, materialista?
-A que vén esa pregunta?
-Fágoa porque observei que moitos que non cren en Deus, cren en todo o demais, ata no mal de ollo.
-Chanceade, pero deixádeme proseguir argumentando -replicou o doutor-. O Great-Eastern arruinou xa varias compañías. Construído para o transporte de emigrantes e o de mercancías a Australia, non viu Australia.