Sasha Gilien
Permanecín vinte minutos con Charlie Kleingold despois de que quedou tendido, morto, no sofá do seu salonciño.
E non é que me sentise sentimental no que a el respecta; pero estábase tan cómodo na tranquila e silenciosa habitación, que me desgustaba ter que abandonala e volver comezar o traballo. Pero non había máis remedio. En canto o seu corazón deixou de funcionar, souben que a lucecita vermella acesa encima do seu nome empezara a parpadear no gran taboleiro, e xa me estaban zumbando
para que me presentase a buscar o meu novo destino.
«Que zumben! - pensei -. Despois de vivir trinta e cinco anos con Charlie, uns minutos máis non teñen importancia. Pobre Charlie! A verdade é que pasamos moi bos intres...»
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.