Fragmento de "Fábula" de Xavier Alcalá.

O tempo corre cunha lentitude molesta. O chofer ten que andar na cociña, a ver qué lle tira á Dorita —algo do mellor friame que haxa na casa, e uns belisquiños nas carnes mozas... Que aproveite: a vida haina que ir espremendo como se poida, quitando de aquí e de alá o que che deixen, apertando, esganando se fai falta: a lei do máis forte... —non, nada de leis do máis forte: leis do máis débil, que os débiles xa se encargan de deixar facer aos outros.

Así debía ser, sen forzar nada. Por iso Vales Arnoso era desesperante, facíalle perder a cabeza. O desgraciado non podía agardar a que as cousas viñesen ser polo seu propio peso como debían —seguindo a lei do máis débil, do que cede, do que ten un tumor extirpado, tumor con síntomas de malignidade, posibilidade de metástases múltiples, todo o corpo invadido por aquela praga de células incon-troladas, a medrar, a oprimir, a deformar, a distorsionar, a acelerar a fin dunha vida que se foi vivindo como se podía, como os demais foron deixando vivila.

Fernando Vales xa estaría no Palacio dos Deportes, deixándose ver antes do mitin, concedendo entrevistas —entregándose ao López Veiga, maricallas, sempre tan moreno, sempre a broncearse no solario do Náutico, sem-pre pipirripí, pipirripí, bolboreta de acá para alá, entrevis-tando aquí unha artista do striptease, alá un navegante en solitario, acolá un político como Vales que sabía o valor de aparecer, con foto, na sección perfís da capital:

—E dígame, don Fernando, ¿a política impide o amor?

—A política é unha forma de amor: amor ao pobo...

Un maricas e un frade sen hábitos. López Veiga e Vales Arnoso, o un para o outro, odientos...

...