Fragmento de "Fábula" de Xavier Alcalá.

Corre o tempo. Con precisión de máquina perfecta— corazón de cuarzo a oscilar, veas de silicio e cobre a repartir as oscilacións— o ordenador central vomita datos a prazo fixo. Segundo avanzan os cuartos de hora, as cifras van des-envolvendo a súa vida, vizosa para unhas —as correspon-dentes ao partido no poder— e mirrada para outras —as que corresponden aos partidos locais e marxinais.

As cifras e o seu evolucionar sen sorpresas traen un baño de fastío sobre os presentes na delegación de cultura. Da extrema dereita á extrema esquerda, de Díaz Santos a micro-Lenín, o bocexo é unha onda atinxindo todas as ca-ras coas varias formas (aquí máis requintadas, alá máis naturais) relativas á extracción social dos señores políticos e informadores...

Son xa as catro e cuarto (H:04, M:15, S:00) da mañá. Os círculos no salón están cerrados sobre cada ideoloxía. Cerrados e apertados. Hai entre eles amplos espacios que mesmo se consideran "terra de ninguén" intransitable.

A canseira reduce a actividade a uns mínimos que se poden agrupar nas seguintes manifestacións: conversas en ton baixo; aproximacións dun membro de cada grupo ata as pantallas pequenas a consultar calquera resultado parcial; viaxes ás cabinas telefónicas e aos servicios hixiénicos; incursións sobre a mesa dos canapés, á procura de restos ata agora rexeitados (os últimos bocados de caviar e salmon desapareceron sobre as dúas da mañá)... E máis nada.

...