17 de maio de 2016

Fragmento de "O sol na crista do galo" de Manuel Lueiro Rei.

Felisa saíu da aldea o día vintetrés de xunio de mil novecentos trinta e seis. Era un día cheo de sol que se lle abría coma unha porta nova. ¿Como será a xente de Madrí?, ía maxinando Felisa, mentras o tren, deixando xa atrais as terras de Galicia, afumeaba a terra chá de Castela. Ten de ser como nosco, coma calisquera, falando doutra maneira, mais como nosco. Con pernas, con ollos, con cu, con gañas de comere e faguer de corpo. Homes, mulleres, nenos, vellos e vellas. Como nosco. Haberá os espilados, os parvos, os coxos, eivados, mulleres tetudas, mulleres raspadas. Como nosco. Xente ruín, xente boa, xente á boa fe, xente con retranco, xente encarrexada, xente moi-nante. Como nosco. ¿Non din que todos somos fillos de Deus ou do demo, ou do carallo? ¿Pois logo? Como nosco.


...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.