Cada vez que a conversación derivaba cara á necesidade de gañar diñeiro, Gregorio apartábase da porta e, trastornado pola pena e a vergoña, metíase baixo o fresco sofá de coiro. A miúdo pasaba alí toda a noite en vela, rabuñando o coiro hora tras hora. Ás veces levaba a cabo o extraordinario esforzo de empuxar a cadeira de brazos até a xanela e, agarrándose ao alféizar, permanecía de pé no asento e apoiado na xanela, sumido nos seus recordos, pois antes adoitaba asomarse a miúdo a aquela xanela.
Aos poucos empezou a ver con menos claridade. Xa non distinguía o hospital de en fronte, cuxa vista tanto lle desagradaba; e de non saber que vivía nunha rúa en plena cidade, aínda que tranquila, puidese crer que a súa xanela daba a un deserto, no cal se confundían o ceo e a terra, igualmente grises.
Só dúas veces viu a irmá, sempre atenta, que a cadeira de brazos se atopaba xunto á xanela. E xa, ao arranxar a habitación, aproximaba ela mesma a cadeira de brazos. Máis aínda: deixaba abertos os primeiros dobres cristais.
Se polo menos puidese Gregorio falar coa súa irmá; de poderlle dar as grazas por canto facía por el, resultaríanlle máis leves as molestias que ocasionaba, e que deste xeito tanto lle facían sufrir. Sen dúbida, a súa irmá facía o posible para atenuar o doloroso da situación, e, a medida que transcorría o tempo, ía conseguíndoo mellor, como é natural. Pero tamén Gregorio, a medida que pasaban os días, tiña máis clara a situación.
Agora, as visitas da súa irmá eran para el algo terrible. En canto entraba na habitación, e sen pechar sequera previamente as portas, como antes, para ocultar a todos a vista do cuarto, ía correndo cara á xanela e abríaa bruscamente, coma se estivese a piques de asfixiarse; e até cando o frío era intenso, permanecía alí un intre respirando ansiosamente. Este trafego asustaba a Gregorio dúas veces ao día; aínda que convencido de que ela lle evitara esas molestias, de poder permanecer na habitación coas xanelas pechadas, Gregorio quedaba tremendo debaixo do sofá todo o tempo que duraba a visita.
Un día -xa transcorrera un mes desde a metamorfose, así que non tiña por que sorprenderse do aspecto de Gregorio- a súa irmá entrou algo máis cedo que de costume e atopouno mirando inmóbil pola xanela. Non lle estrañou a Gregorio que a súa irmá non entrase, pois tal como estaba impedíalle abrir a xanela.
Pero non só non entrou, senón que retrocedeu e pechou a porta rapidamente: quen a vira reaccionar desa forma creería que Gregorio dispúñase a atacala. Gregorio meteuse inmediatamente debaixo do sofá; pero até o mediodía non volveu a súa irmá, máis intranquila que de costume. Este incidente fíxolle comprender que a súa vista seguía resultándolle insoportable á irmá, que só grazas a un esforzo de vontade evitaba botar a correr ao divisar a pequena parte do corpo que sobresaía por baixo
do sofá. Con obxecto de aforrarlle por completo a súa visión, levou un día sobre as súas costas -traballo para o cal precisou de catro horas- unha saba até o sofá, e púxoa de modo que lle tapase por completo e que a súa irmá non puidese verlle por moito que se agachase.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.