21 de outubro de 2014

Inicio de MÁIS QUE HUMANO

MÁIS QUE HUMANO
Theodore Sturgeon

PRIMEIRA PARTE - O IDIOTA FABULOSO

O idiota vivía nun mundo negro e gris, matizado polos lóstregos brancos da fame e as chamas vacilantes do medo. Levaba roupas raídas e rotas. Aquí unha morna, afiada como un frío cincel, e alí, na camisa furada, víanse unhas costelas como dedos dun puño. Era alto e chato, de mirada serena e rostro inexpresivo.
Os homes apartábanse del; as mulleres evitaban miralo; os nenos detíñanse e observábano. O idiota non se preocupaba; nada esperaba deles. Cando o lóstrego feríao, alimentábano. Cando non podía alimentarse polos seus propios medios, ou cando non podía quedar sen comer, alimentábao a primeira persoa que se lle cruzase no camiño O idiota non sabía por que, pero non se sorprendía. Non mendigaba. Detíñase e esperaba, simplemente Alguén o miraba aos ollos e na man do idiota aparecía unha moeda. Comía, e o seu benfeitor apresurábase a irse, aparvado e sen comprender. Ás veces, nerviosamente, falábanlle; falaban del entre eles. O idiota ouvía os sons, pero non os entendía. Vivía apartado nalgún lugar secreto de si mesmo. (O pequeno elo que une as palabras e o seu significado estaba roto.) A súa vista era excelente. Distinguía con rapidez un sorriso dun xesto colérico; pero nada impresiona a unha criatura que carece de simpatía afectiva. Nunca rira e nunca se enfadara, e non podía comprender a alegría ou a ira dos demais.
O medo obrigáballe a manter o corpo áxil e disposto. Nada presentía con todo. O bastón que se levantaba, a pedra que viña polo aire o atopaban desprevido. Pero reaccionaba ante os golpes. Fuxía ata que os golpes cesaban. Fuxía así das tormentas, dos derrubes, dos homes, dos cans, do tránsito e da fame.
Non tiña preferencias. Nos lugares onde se atopaba había sempre máis maleza que casas. Vivía así máis no bosque que en calquera outro sitio.
Encerrárano catro veces. Non lle importou, nin cambiara por iso. Unha vez un preso golpeouno rudamente, e noutra, dun modo aínda peor, un gardián. Nos outros dous lugares pasara fame. Onde había comida e non o molestaban, quedaba. Cando chegaba o momento de escapar, escapaba. Os medios para poder escapar estaban fóra; o seu ser interior non se preocupaba ou era incapaz de decidir. Pero cando chegaba o momento, o policía ou o gardián atopábanse cara a cara co idiota e cos iris dos ollos do idiota, a piques de virar como dúas rodas. As portas abríanse e o idiota íase, e, como sempre, o benfeitor corría a facer algo, calquera cousa, profundamente turbado.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.