29 de outubro de 2014

MORTE NA MONTAÑA

Texto de Fredric Brown, nado o 29 de outubro de 1906 en Cincinnati, que foi un escritor de ciencia ficción e misterio, coñecido polos seus contos caracterizados por grandes doses de humor e finais sorprendentes.

MORTE NA MONTAÑA
Fredric Brown

Vivía nunha cabana nas ladeiras dunha montaña. A miúdo ascendía ao cume e miraba cara ao val. As súas sandalias vermellas parecían pingas de sangue sobre a neve do pináculo. No val, a xente vivía e morría. El mirábaas.
Vía as nubes que, á deriva, pasaban sobre a cima. As nubes adquirían formas estrañas. Ás veces eran naves, castelos ou cabalos, Máis a cotío eran cousas estrañas nunca vistas por ninguén, excepto por el nos seus soños. E, con todo, recoñecíaas nas formas das errantes nubes.
De pé na porta da súa cabana, sempre miraba brotar o sol entre o rocío da mañá. No val dicíanlle que o sol non se elevaba, senón que a terra era redonda como unha laranxa e viraba de tal modo que, cada mañá, o ardente sol semellaba saltar cara ao ceo.
El preguntáballes por que viraba a terra, por que o sol queimaba e por que non caían ao baleiro cando a Terra púñaos cabeza abaixo. Dixéronlle que era así agora, porque así fora onte e o día de antonte, e porque as cousas nunca cambiaban.
Pola noite miraba as estrelas e as luces do val. Ao toque de queda, as luces desvanecíanse, pero as estrelas continuaban brillando. Estaban demasiado lonxe para escoitar a campá.
El contaba o tempo transcorrido por medio das estrelas e os tres días dos seus progresos; para el, tres días facían unha semana. Para as xentes do val, sete días eran unha semana. Nunca soñaron coa terra de Saarba, onde a auga flúe contra a corrente, onde as follas das árbores acéndense cunha brillante flama azul e non se consomen, e onde tres días fan unha semana.
Unha vez ao ano baixaba ao val. Falaba coa xente, e algunhas veces soñaba por eles.
Chamábano profeta, pero os mozos arroxábanlle anacos de madeira. Non lle gustaban os nenos, porque nos seus rostros podía ver escrito o mal que vivirían. 
Transcorrera xa un ano desde a última visita ao val; entón abandonou a súa choza e descendeu da montaña. Foi ao mercado e falou á xente, pero ninguén lle respondía ou lle miraba. Gritoulles, pero non se deron por aludidos.
Estendeu a man para tocar o ombreiro dunha muller e chamar a súa atención, pero a man pasou a través do ombreiro e ela continuou camiñando. Entón deuse conta de que morrera no transcurso dese ano.
Volveu á montaña. Á beira do carreiro viu unha cousa que xacía onde el caera unha vez, para levantarse e continuar o seu camiño. Volveuse ao chegar á entrada da súa cabana e viu á xente do val transportando aquela cousa. 
Cavaron unha fosa na terra e enterraron o que levaban.
Pasaron os días.
Desde a entrada da súa cabana mirou as nubes errando polas montañas. As nubes adoptaban formas estrañas. Ás veces eran paxaros, espadas ou elefantes. Con frecuencia eran cousas que só vía el. Só con velas na terra de Saarba, onde o pan está feito de po de estrelas, onde dezaseis libras fan unha
onza e onde os reloxos corren cara atrás despois de que escurece.
Dúas mulleres escalaron a montaña, entraron á choza e miraron ao seu redor.
- Non hai nada aquí - comentou a máis vella das mulleres -. Nin sequera as súas sandalias.
- Sal - aconselloulle a muller nova -. Faise tarde. Vimos mañá, eu atopareinas.
- Non terás medo?
- O pastor coida das súas ovellas - aseverou a nova.
A máis vella percorreu de volta o camiño cara ao val. A escuridade descendeu e a moza acendeu unha vela. Parecía temer á escuridade. El mirouna, pero ela non o vía. Os seus cabelos eran negros como a noite, e os seus ollos grandes e lustrosos, pero os seus nocellos resultaban demasiado grosos.
Quitouse as súas roupas e tendeuse na cama. En soños axitouse con inquietude e as mantas caeron ao chan. A vela aínda ardía sobre a mesa.
A luz da chama derramábase sobre un pequeno crucifixo negro que xacía na branca oquedade dos seus seos, levantándose e descendendo coa súa respiración.
El escoitou a campá do toque de queda e soubo que chegaba a hora de ir á cima da montaña, porque aquela era a terceira noite.
Unha tempestade descendeu sobre a montaña. O vento oubeou ao redor da cabana, pero a muller non espertou. El saíu á tormenta. O vento era cruel como nunca. a man do medo oprimiu o seu corazón. Con todo, a estrela esperaba. O frío fíxose máis intenso; a noite, Manis negra. Un manto de neve descendeu sobre a montaña, cubrindo o punto onde el caera.
Pola mañá, a muller atopou as sandalias vermellas no desxeo da neve e levounas consigo no seu regreso ao val.
- Tiven un soño estraño - contoulle a muller máis vella -. Un home torcido sobre unha cruz.
A moza persignouse.
- O Cristo?
- Non - negou a máis vella -. Gritaba acerca de Saarba e o esquecemento.
- Non os coñezo - confesou a nova -. Non existen tales lugares.
- Iso gritaba - apuntou a máis vella -. Agora lémbroo.
- Soños, só soños - riu a nova.
A vella encolleuse de ombreiros.
As nubes adoptan estrañas formas. Ás veces son fileiras de cisnes ou árbores. Con frecuencia son cousas nunca vistas, salvo na terra de Saarba.
As nubes son impersonais. Pasan rapidamente polas cúspides baleiras.

FIN

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.