4 de outubro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXX)

20. A 470 24' de latitude e l70 28' de lonxitude

A tempestade rexeitáranos cara ao Leste. Toda esperanza de evadirse nas proximidades de New York ou do San Lorenzo desvaneceuse. O pobre Ned, desesperado, illouse como o capitán Nemo. Conseil e eu non nos deixabamos nunca.
Dixen que o Nautilus desviouse ao Leste, pero debese dicir máis exactamente ao Nordeste. Durante algúns días, cando navegaba en superficie, errou no medio das brumas desas paraxes tan perigosas para os navegantes. Esas brumas débense principalmente á fundición dos xeos, que mantén unha elevada humidade na atmosfera. Cantos navíos perdéronse nesas paraxes, en busca dos incertos faros da costa! Cantos naufraxios debidos á extraordinaria opacidade desas néboas! Cantos choques cos escollos nos que o ruído da resaca é sufocado polo do vento! Cantas colisións entre barcos, a pesar das súas luces de posición, das advertencias dos seus pitos e das súas campás de alarma!
Así, o fondo deses mares ofrecía o aspecto dun campo de batalla, no que xacían todos os vencidos do océano; uns, vellos e incrustados xa; outros, novos, cuxos herrajes e carenas de cobre brillaban baixo a luz do noso fanal. Cantos barcos perdidos, coas súas tripulacións, o seu mundo de emigrantes e os seus cargamentos, nos puntos perigosos que sinalan as estatísticas: o cabo Race, a illa San Pablo, o estreito de Belle Isle, o estuario do San Lorenzo! E desde facía un ano tan só, cantas vítimas fornecidas a eses fúnebres anais polas liñas do Royal-Mail, de Inmann, de Montreal... ! O Solway, o Isis, o Paramatta, o Hungarian, o Canadian, o Anglosaxon, o Humboldt, o United States, todos encallados. O Articy o Lyonnais, afundidos por colisión. O President, o Pacific, o City of Glasgow, desaparecidos por causas ignoradas. Todos eles non eran xa máis que restos, entre os que navegaba o Nautilus coma se presenciase un desfile de mortos.
O 15 de maio, atopabámonos na extremidade meridional do banco de Terranova. Este banco é produto dos aluvións mariños, un considerable conglomerado de detritus orgánicos transportados desde o ecuador pola corrente do Golfo e desde o polo boreal pola contracorriente de auga fría que corre ao longo da costa americana. Alí amontóanse tamén os bloques errantes que derivan da ruptura dos xeos. No banco formouse un vasto «osario» de peixes, de moluscos e de zoófitos que perecen nel por milleiros.
A profundidade non é considerable no banco de Terranova, algúns centenares de brazas como máximo.
Pero cara ao Sur ábrese súbitamente unha profunda depresión, unha sima de tres mil metros. Aí é onde se ensancha o Gulf Stream espallando as súas augas para converterse nun mar, ao prezo da perda de velocidade e de temperatura.
Entre os peixes que o Nautilus asustou ao seu paso, citarei ao ciclóptero, dun metro de longo, de dorso negruzco e ventre alaranxado, que dá aos seus congéneres un exemplo pouco seguido de fidelidade conxugal; un unernack de gran tamaño, parecido á morena, de cor esmeralda e dun gusto excelente; uns karraks de grosos ollos, cuxas cabezas teñen algún parecido coa do can; blenios, ovovivíparos como as serpes; gobios negros de dous decímetros; macruros de longa cola e de brillos prateados, peces moi rápidos que se aventuraron lonxe dos mares hiperbóreos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.