17 de outubro de 2014

Inicio de A CITACIÓN

JOHN GRISHAM
A CITACIÓN

A Citación chegou por correo ordinario, o anticuado sistema de sempre, pois o Xuíz tiña case oitenta anos e desconfiaba dos métodos modernos. Nada de correos electrónicos, nin sequera faxes. Non utilizaba contestador automático e xamais lle gustou demasiado o teléfono. Escribía as súas cartas a máquina con dous dedos, unha tenue letra cada vez, encorvado sobre a súa vella Underwood manual colocada encima dun escritorio de tapa corrediza baixo un retrato de Nathan Bedford Forrest, o famoso xeneral confederado da guerra de Secesión. O avó do Xuíz combatera con Forrest en Shiloh e en todo o Profundo Sur e, para el, ningunha figura histórica era máis digna de reverencia. Ao longo de trinta e dous anos, o Xuíz non celebrara xuízos o día 13 de xullo, data dos aniversarios de Forrest.

Chegou xunto con outra carta, unha revista e dúas facturas, e como de costume deixáronse ao profesor Ray Atlee na súa caixa de correos da Facultade de Dereito. Recoñeceuna de inmediato, posto que aqueles sobres formaban parte da súa vida desde que alcanzaba a súa memoria. Era do seu pai, un home a quen tamén el chamaba o Xuíz.

O profesor Atlee estudou o sobre sen saber se abrilo inmediatamente ou ben esperar un pouco. A noticia podía ser boa ou mala, co Xuíz iso xamais se sabía, a pesar de que o vello se estaba morrendo e as boas noticias non abundaban. A xulgar polo escaso volume do sobre, só contiña unha folla de papel, o cal tampouco era insólito. O Xuíz era moi parco en palabras cando se trataba de escribir, por máis que outrora fose famoso polos seus pomposos discursos desde os estrados dos tribunais.

Era unha carta de carácter profesional, diso estaba seguro. O Xuíz non era afeccionado ás charlas
intranscendentes e aborrecía os chismes e as conversas ociosas, tanto escritas como faladas. Tomar un té xeado con el no soportal significaba revivir a guerra de Secesión, probablemente en Shiloh, onde el culparía unha vez máis da derrota da Confederación ás lustrosas e intactas botas do xeneral Pierre G. T Beauregard, un home ao que seguiría odiando mesmo no ceo, se por casualidade ambos se vían alí.

Non tardaría en morrer. Tiña setenta e nove anos e un cancro de estómago. Padecía un exceso de peso, era diabético e fumador empedernido de pipa, o seu maltreito corazón sobrevivira a tres infartos e atafegábanlle toda unha serie de achaques de menor consideración que levaban vinte anos atormentándoo e que non tardarían en acabar con el. Durante a última conversa telefónica que mantivo con el tres semanas atrás, unha chamada efectuada por Ray porque o Xuíz consideraba que as chamadas interurbanas eran un malgaste, o vello mostrouse débil e esgotado. Conversaran durante menos de dous minutos.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.